Drogi dojścia
Schronisko znajduje się w południowej, podszczytowej partii skałki stanowiącej najdalej na W wysuniętą część masywu Kramnicy (683 m n.p.m.), wznoszącą się bezpośrednio nad korytem Białki. Niewielki otwór jest widoczny ze ścieżki przechodzącej przez przełączkę w zachodniej części grzbietu Kramnicy. Otwór schroniska najwygodniej można osiągnąć od góry, ze skalnej grańki, zjazdem na linie (ok. 8 m), w linii spadku kruchego zacięcia (długość liny potrzebna do zjazdu do podstawy ściany - ok. 25 m). Dojście od dołu jest trudne (V) i ryzykowne - krucho, trawki, brak pewnej asekuracji.
Opis jaskini
Za otworem wznosi się płaska, ciasna szczelina.
Schronisko jest rozwinięte w wapieniach dursztyńskich jednostki czorsztyńskiej. Jego kształt jest uzależniony od powierzchni międzyławicowych. Dno jest kamieniste, z niewielką domieszką gliny.
Schronisko jest suche i widne. W otworze (pełne oświetlenie od południa), na dnie stwierdzono rośliny kwiatowe: Campanula rapunculoides i Stellaria media, a na ścianie obok, nieliczne osobniki paproci zanokcicy skalnej Asplenium trichomanes.
Historia
Historia badań
W pobranych próbach osadów z dna nie stwierdzono materiałów faunistycznych (Dryja, Valde-Nowak, 1993).
Historia eksploracji
Schronisko jest znane mieszkańcom okolicznych wsi, którzy w celach kłusowniczych docierali do niego od góry, z pomocą sznurów.
Historia dokumentacji
Na podstawie relacji okolicznych mieszkańców zostało ono odnalezione, pomierzone i opisane w 1989 r. w czasie trwania prac wykopaliskowych w Jaskini w Obłazowej. Schronisko zostało zinwentaryzowane i pomierzone 27.10.1996 r. (A. Amirowicz i K. Dziubek), uaktualnił J. Baryła (2009 r.).
Plan opracował A. Amirowicz.
Plan opracował A. Amirowicz.
Bibliografia
Dryja S., Valde-Nowak P. 1993 (informacja o braku materiałów faunistycznych).
Źródła
Baryła J. 1997 (opis inwentarzowy i plan).
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Janusz Baryła