Jaskinia w Obłazowej

Jaskinię tworzy komora nie posiadająca większych, bocznych odgałęzień.

Jaskinia jest utworzona w czerwonych wapieniach bulastych należących do formacji wapienia czorsztyńskiego jednostki czorsztyńskiej. Rozwinięcie jaskini nawiązuje do przebiegu powierzchni międzyławicowych (196/60). Miejscami na ścianach spotyka się słabo wykształcony naciek grzybkowy.

Jaskinia powstała wskutek rozszerzenia powierzchni międzyławicowych i rozmycia szczelin. Obecność materiału żwirowego pochodzącego z Tatr i fliszu podhalańskiego świadczy o łączności jaskini z wodami Białki w czasie zlodowacenia Wisły (Madeyska, 1991). Część osadów wypełniających jaskinię dostała się do niej prawdopodobnie przez nie istniejący obecnie otwór, usytuowany w jej NW części (Valde-Nowak i in., 1995).

Namulisko o znacznej miąższości zostało w części rozkopane i przebadane (Valde-Nowak i in., 1995 i cytowane tam piśmiennictwo).

Jaskinia jest obecnie sucha i w części wstępnej widna, a światło rozproszone dociera do jej końca.

Na ścianie za otworem wejściowym, dodatkowo oświetlonej przez trójkątny otwór w stropie, występują następujące rośliny kwiatowe: Campanula sp., Cardaminopsis arenosa, Galium sp., Festuca pallens, Lotus corniculatus, Melica nutans, M. transsilvanica, Mycelis muralis i krzew  Sambucus racemosa oraz paprocie - Asplenium ruta-muraria i Cystopteris fragilis. Głębiej sięgają glony, porosty (np. Lepraria sp.) oraz mchy - Ceratodon purpureus, Didymodon vinealis i Gymnostomum aeruginosum.

Wewnątrz jaskini obserwowano nieliczne pająki (Meta menardi), motyla rusałkę pawika (Vanessa io), a także pojedyncze muchy i komary (10.08.1996 r.).

Ściany i strop jaskini są obecnie w kilku miejscach podparte belkami, gdyż grożą zawaleniem.

 

 

W jaskini prowadzono prace wykopaliskowe i gruntowne badania archeologiczne, paleontologiczne i geologiczne (1985 - 1992). Ich wyniki są sukcesywnie publikowane - zob. Valde-Nowak i in., 1995 oraz cytowane tam piśmiennictwo.

Jaskinia została po raz pierwszy zinwentaryzowana przez Kowalskiego (1954). Jej otwór jest zaznaczony na Mapie geologicznej pienińskiego pasa skałkowego (Ark. 4) oraz na mapach w publikacji Grodzińskiej (1979). Jest także przedstawiona w przewodniku geologicznym (Birkenmajer, 1979) i w przewodnikach turystycznych (np. Nyka, 1995).

Ponowną inwentaryzację Jaskini w Obłazowej oraz jej pomiary przeprowadzono 10.08.1996 r. (A. Amirowicz, J. Baryła), uaktualnił J. Baryła (2009 r.).

Plan opracował A. Amirowicz.

 

Birkenmajer K. 1979 (wzmiankuje); Grodzińska K. 1979 (lokalizacja na mapie); Kowalski K. 1954 (opis inwentarzowy, plan); Madeyska T. 1991 (badania namulisk); Mapa geologiczna pienińskiego pasa skałkowego1965 (lokalizacja), Nyka J. 1995 (informacja o jaskini), Valde-Nowak P. i in. 1995 (badania archeologiczne).

Baryła J. 1997 (opis inwentarzowy i plan)

Jerzy Grodzicki

Janusz Baryła