Drogi dojścia
Opis jaskini
Jaskinię tworzy korytarz o szerokości 1,5 do 2 m i wysokości około 1 m, z krótką boczną odnogą na lewo od otworu wejściowego. Korytarzyk opada w dół i zwęża się, by na końcu rozszerzyć się w salkę o wysokości około 2 m. W salce znajdował się tunelik, o średnicy około 15 cm i długości 40 cm, który zapewne powstał przy czynnym udziale jakiegoś zwierzęcia.
Jaskinia utworzyła się w mioceńskich piaskach i mułkach kwarcowo-muskowitowych, z gęstymi laminami mułków ilastych oraz wkładką piaszczysto-ilasto-organiczną (miąższości do 0,5 m). Na ścianach korytarza widoczny jest przekrój tych osadów.
Geneza jaskini nie została precyzyjnie określona. Najbardziej prawdopodobna wydaje się hipoteza o związku pierwotnych pustek z przesiąkaniem wód wzdłuż wastewek piaszczystych (zgodnie z ich nachyleniem) w okresach, gdy ich odpływ wąwozem był tamowany np. osuwiskami zboczy wąwozu. Wody przesiąkały od zbocza wąwozu w kierunku klifu morskiego i powodowały rozmywanie słabo zwięzłego osadu postępujące od miejsca wypływu wgłąb masywu. Współczesna rzeźba jej korytarzy (w tym brak otworu wylotowego) jest efektem wtórnych obrywów stropu (Urban i in. 2007).
Dno stanowi luźny piasek. Jaskinia jest w głębi ciemna. Zimą jej głębsze partie są cieplejsze niż przyotworowe. Stwierdzono w niej zimujące nietoperze - pojedyncze osobniki nocka rudego (Myotis daubentonii) i nocka Natterera (Myotis nattereri) (Ciechanowski, Jarzembowski, 1999).
Historia
Historia badań
Historia eksploracji
Historia dokumentacji
Pod koniec 1997 r. otwór jaskini został zasypany, następnie jednak otwór odkopano i jaskinia była dostępna dla uczestników 39. Sympozjum Speleologicznego w 2005 r. (Bartoszewski i in. 2005). Opis jaskini sporządzony na podstawie informacji zawartych na stronie internetowej SKTJ oraz plan wg R. Paternogi (zmieniony i uzupełniony) zostały opublikowane w inwentarzu „Jaskinie Niżu Polskiego” (1998). Dane zaktualizował J. Urban (2009 r.).
Plan wg. R. Paternogi.