Drogi dojścia
Dojście: na teren rezerwatu wchodzimy niebieskim szlakiem turystycznym Wislica-Pińczów. Po przejściu około 210 m (licząc od wejściowej bramki) osiągamy widoczne po prawej stronie gipsowe ściany i płynący potok Skorocicki. W miejscu, gdzie potok wpływa pod ścianę znajduje się pierwszy otwór Jaskini z Potokiem. Dalsze otwory położone są wzdłuż ściany skalnej. Dojście bez trudności. Zwiedzanie utrudnia nieco płynący dnem jaskini potok. Dostęp do obiektu możliwy jest po uzyskaniu zezwolenia Regionalnego Konserwatora Przyrody w Kielcach.
Opis jaskini
Jaskinia ma dziewięć naturalnych otworów. Otwór pierwszy ma szerokość 10 m, wysokość 1,2 m i wpływa nim potok Skorocicki. Drugi otwór o owalnym kształcie ma szerokość 1 m. Trzeci otwór jaskini stanowi wylot ciasnej studzienki o średnicy 0,8 m. Otwór czwarty ma kształt trójkąta o szerokości 1 m. Piąty otwór jaskini stanowi wylot ciasnej studzienki o średnicy 1 m. Otwór szósty jest kształtu trójkątnego o szerokości 0,6 m i wysokości 1 m. Siódmy otwór jaskini to wylot studni o wymiarach 2 m x 1 m. Otwór ósmy jest wylotem ciasnej studzienki o średnicy 1 m. Ostatni dziewiąty otwór jaskini ma szerokość 3,5 m i wysokość 2 m.
Za otworem pierwszym rozciąga się meandrujący korytarz krasowy o długości około 25 m, rozwinięty na trzech poziomach. Poziom najwyższy stanowi krótki korytarzyk i półka skalna rozciągająca się zaraz za drugim otworem. Środkowy poziom to nachylona półka skalna rozpoczynająca się w odległości około 3 m. od początku otworu pierwszego, która się ciągnie aż do otworu dziewiątego. Najniższym poziomem jaskini przepływa potok Skorocicki, który w rejonie otworu dziewiątego ginie w niedostępnych szczelinach. Najwyższym punktem jaskini jest otwór siódmy o charakterze krasowej studzienki. Natomiast najniższe miejsce to dno potoku.
Jaskinia stanowi kanał krasowy rozmyty przez podziemny ciek w obrębie gipsów szkieletowych i szablastych mioceńskiej serii osadów ewaporatowych. W przekroju poprzecznym kanału widoczne są conajmniej dwa poziomy stabilizacji koryta wyrażone poziomymi listwami skalnymi. Dno jaskini na poziomie najwyższym i środkowym pokryte jest ilastym namuliskiem i gruzem skalnym. W dnie koryta potoku występują czarne mułki.
Światło rozproszone oświetla cały obiekt. W dolnej części jaskini przepływa potok Skorocicki o zmiennym zasięgu w pionie i w poziomie w zależności od wielkości przyboru wód. Wyższe poziomy jaskini są suche.
Florę przy otworach reprezentują glony i mchy. Z fauny zaobserwowano liczne komary, pająki, motyle rusałka pawik Inachis io (L.) i szczerbówka ksieni Scoliopteryx libatrix (L.) oraz odchody kuny Martes sp. W przepływającym potoku licznie występują śmieci.
Za otworem pierwszym rozciąga się meandrujący korytarz krasowy o długości około 25 m, rozwinięty na trzech poziomach. Poziom najwyższy stanowi krótki korytarzyk i półka skalna rozciągająca się zaraz za drugim otworem. Środkowy poziom to nachylona półka skalna rozpoczynająca się w odległości około 3 m. od początku otworu pierwszego, która się ciągnie aż do otworu dziewiątego. Najniższym poziomem jaskini przepływa potok Skorocicki, który w rejonie otworu dziewiątego ginie w niedostępnych szczelinach. Najwyższym punktem jaskini jest otwór siódmy o charakterze krasowej studzienki. Natomiast najniższe miejsce to dno potoku.
Jaskinia stanowi kanał krasowy rozmyty przez podziemny ciek w obrębie gipsów szkieletowych i szablastych mioceńskiej serii osadów ewaporatowych. W przekroju poprzecznym kanału widoczne są conajmniej dwa poziomy stabilizacji koryta wyrażone poziomymi listwami skalnymi. Dno jaskini na poziomie najwyższym i środkowym pokryte jest ilastym namuliskiem i gruzem skalnym. W dnie koryta potoku występują czarne mułki.
Światło rozproszone oświetla cały obiekt. W dolnej części jaskini przepływa potok Skorocicki o zmiennym zasięgu w pionie i w poziomie w zależności od wielkości przyboru wód. Wyższe poziomy jaskini są suche.
Florę przy otworach reprezentują glony i mchy. Z fauny zaobserwowano liczne komary, pająki, motyle rusałka pawik Inachis io (L.) i szczerbówka ksieni Scoliopteryx libatrix (L.) oraz odchody kuny Martes sp. W przepływającym potoku licznie występują śmieci.
Historia
Historia eksploracji
Jaskinia ze względu na położenie znana była od dawna. Umieszczona została prawdopodobnie na planie Sawickiego (1818-19), opisana została zaś przez Flisa (1954). Inwentarzowy plan i opis obiektu opublikował Wołoszyn (1990).
Historia dokumentacji
Dokumentację jaskini sporządzili 16.12.1998 r. J. Gubała i A. Kasza. Lokalizację otworu schroniska wykonał 14.12.2008 r. A. Kasza przy pomocy odbiornika GPS Map60 CSx. Zaktualizował w 2009 r. A. Kasza.
Plan opracowali J. Gubała i A. Kasza.
Plan opracowali J. Gubała i A. Kasza.
Bibliografia
Sawicki L. 1918-19 (lokalizacja, opis ?); Malicki A. 1947 (wzmianka); Flis J. 1954 (krótki opis); Wołoszyn B.W., 1990 (opis, plan); Jaskinie Niecki Nidziańskiej 1998 (dokumentacja, plan); Urban J. 1999 (wzmianka); Chwalik A., Głazek J., Gubała J., Kasza A., Urban J. 2002 (wzmianka); Urban J., Gubała J., Kasza A. 2003 (wzmianka); Urban J. 2008 (opis, geneza); Urban J. Andreychouk V., Gubała J., Kasza A. 2008 (wzmianka).
Źródła
Wołoszyn B.W., Wołoszyn K.P. 1990; Urban J., Gubała J. 1996
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Andrzej Kasza