Jaskinia w Siesławicach

Wszystkie otwory jaskini są naturalne. Pierwszy (główny) otwór jaskini ma szerokość 5 m i wysokość 2,2 m. Głębokość wody w rejonie otworu wynosi około 3 m. Otwór drugi jest usytuowany poziomo, o wymiarach 1,6 x 1,2 m. Trzeci otwór jaskini jest niski o szerokości 2,5 m i wysokości 0,6 m. Ostatni, czwarty otwór ma szerokość 2,4 m i wysokość 0,4 m. Otwory 3 i 4 położone są około 15 m na północny-zachód od głównego (pierwszego) otworu jaskini w niewielkiej gipsowej ściance. Drugi otwór ma charakter studzienki o głębokości 1,8 m i zlokalizowany jest około 10 m na północny-zachód od pierwszego (głównego) otworu jaskini. Za otworami rozciąga się obszerny krasowy korytarz w znacznej części zalany wodą. Jedyny suchy fragment jaskini znajduje się zaraz za otworem drugim i ma charakter niewielkiej wysepki zbudowanej z gleby i gliniastego namuliska otoczonej dookoła wodą. Odcinek jaskini pomiędzy otworem drugim a otworami trzecim i czwartym jest całkowicie zalany wodą tworząc obszerny syfon.

Jaskinia występuje w obrębie gipsów szkieletowych i szablastych mioceńskiej serii osadów ewaporatowych.

Obiekt jest wilgotny, w znacznej części zalany wodą o głębokości około 3 m. Prawie cała jaskinia znajduje się w zasięgu światła rozproszonego.

Obserwacji flory nie prowadzono, wg.Kowalskiego (1954) jest ona w okolicy otworu bardzo uboga. W latach 1990 i 1991 w jaskini prowadzono badania stygofauny i chemizmu wody (Dumnicka, Wojtan 1993). Wykazałay one wysoką twardość wody i niewielkie stężenie biogenów. Odnotowano liczebnie dominującą obecność małżoraczków (Ostracoda). Wśród skąposzczetów (Oligochaeta) oznaczono Nais communis Pig. Wystepują tu także młodociane formy wazonkowców (Enchytraeidae), ochotkowate (Chironomidae), równonogi (Isopoda), wielkoskrzydłe (Megaloptera) oraz bliżej nieoznaczone muchówki (Diptera). Zaobserwowano także pluskwiaki różnoskrzydłe (Heteroptera) i przedstawiciel Chaoboridae (Dumnicka, Wojtan 1993). Ostatnio w jaskini obserwowano żaby zielone i brunatne oraz piżmaka Ondatra zibethicus (L.) Widoczne są również ślady pobytu lisa Vulpes vulpes (L.).

W latach 1990 i 1991 w jaskini prowadzono badania stygofauny i chemizmu wody (Dumnicka, Wojtan 1993). Wykazałay one wysoką twardość wody i niewielkie stężenie biogenów.

O podziemnych pustkach i zbiornikach wodnych z rybami pomiędzy Buskiem a Skorocicami wspomina już Gruszecki (1878), zaś Rugiević (1884) dokładniej lokalizuje obszar zapadlisk i jaskiń wypełnionych wodą pomiędzy Siesławicami a Chotelkiem. Prawdopodobnie obaj autorzy mają na uwadze zespół form krasowych, wśród których występuje Jaskinia w Siesławicach. Formy te opisał szczegółowo Gąsiorowski (1925) nie wymieniając jednak konkretnych jaskiń. Nazwa jaskini pojawia się po raz pierwszy na liście Danysz-Fleszarowej (1933).

Pierwszy opis i plan opublikował Kowalski (1954), później zaś Wołoszyn (1990). Dokumentację jaskini sporządził 13.03.1999 r. A. Kasza przy współpracy J. Kozubek. Lokalizację otworu wykonał 14.12.2008 r. A. Kasza przy pomocy odbiornika GPS Map60 CSx. Zaktualizował w 2009 r. A. Kasza.
Plan opracował A. Kasza.

Gruszecki A. 1878 (wzmianka o zespole form); Rugiević K. 1884 (wzmianka o zespole form); Gąsiorowski H. 1925 (opis ogólny i fotografie zespołu form); Danysz-Fleszarowa R. 1933 (wzmianka); Flis J 1952 (wzmianka); Flis J. 1954 (krótki opis zespołu form, rozwój form); Kowalski K. 1954 (opis, plan); Flis J. 1956 (krótki opis zespołu form); Zwolski C. T. 1960 (wzmianka); Kowalski K. 1965 (wzmianka); Rubinowski Z. 1975 (wzmianka o zespole form); Kasprzak K., Pniewski Z. 1979 (ochrona zespołu form, fotografie); Wołoszyn B. W. 1990 (opis, plan); Alexandrowicz Z., Kućmierz A., Urban J. Otęska-Budzyn J. 1992 (ochrona zespołu form); Jaskinie Niecki Nidziańskiej 1998 (dokumentacja, plan); Chwalik A., Głazek J., Gubała J., Kasza A., Urban J. 2002 (krótki opis, fauna wodna).

Wołoszyn B. W., Wołoszyn K. P. 1990

Jerzy Grodzicki

Andrzej Kasza | Jan Urban