Drogi dojścia
Opis jaskini
Naturalny otwór jaskini ma formę owalnego lejka o górnej średnicy 3-3,7 m i stromych skalno-ziemnych ścianach wysokości 1,5-2 m. Lejek ten przechodzi w skalną studnię, która rozdziela się na dwa pionowe kanały opadające do korytarzyka rozwiniętego wzdłuż szczeliny skalnej o generalnie południkowym przebiegu. Odcinek korytarza biegnący w kierunku południowym ma szerokość 0,4-0,6 m, wysokość 1,1-2 m i wznosi się schodowo ku górze. Po kilku metrach zamyka go osad gruzowo-mułkowy wypełniający szczelinę skalną do stropu. Poniżej korytarza studnia kontynuuje się w dół a ławice skalne staja się grubsze i ściany lite. Na głębokości ok. 6 m w kierunku północnym odchodzi krótki korytarzyk zakończony niewielkim kominkiem z przewiewem powietrza. Niżej studnia lekko meandruje i zmniejsza swoja szerokość do około 1 m. Aktualne dno studni znajduje się na głębokości 12 m. Poniżej dna znajduje się zasypane obecnie śmieciami wejście do najniższych partii jaskini skartowanych przez J. Rogalskiego i M. Krajewskiego w 2001 r.(Rogalski, Krajewski 2002). Najniższy punkt tych partii położony jest na głębokości 16,5 m.
Jaskinia występuje w obrębie płytowych gez i margli górnokredowych. Stanowi pustkę pseudokrasową typu szparowego (crevice type), powstałą w wyniku rozsunięcia się masywu skalnego i poszerzenia szczeliny ciosowej spowodowanego odprężenieniowymi i grawitacyjnymi ruchami górotworu po wypreparowaniu głębokiej doliny w sąsiedztwie (Rutkowski 1994, 1998). Utwory wypełniające rozsuniętą szczelinę (odsłonięte na końcach korytarza) mają charakter grawitacyjnie osypujących się gruzów, które przewarstwione są mułkami osadzonymi w środowisku wód przepływających szczeliną i zawierającymi drobne konkrecje węglanowe oraz okruchy skalne. Strop tworzą duże bloki skalne oraz spojony mułkiem gruz. Dno bocznych korytarzy jest skalne, pokryte miejscami warstwą mułku lub gruzu, zaś bezpośrednio pod wylotem studni – śmieciami (padlina).
Jaskinia jest sucha, studnia wejściowa w okresie opadów i zimą ma ściany wilgotne. Obydwa krańce korytarza są prawie ciemne. Zimą powietrze przedostające się z obu końców korytarzy i dna jaskini jest cieplejsze od atmosferycznego, co szczególnie ujawnia się w czasie mrozów w postaci skroplonej pary wodnej wydobywającej się z jaskini (J. Rutkowski - inf. ustna). W jaskini notuje się stałą temperaturę ok.12° C (Rogalski, Krajewski 2002).
Wilgotne ściany studni całkowicie porośnięte są mchem z kępkami paproci sięgającymi 2-3 m nad dno jaskini. W stropie korytarza pojawiają się korzenie drzew, zaś na dnie - miejscami pleśń. W korytarzu znaleziono odchody kuny Martes sp. Liczne bezkręgowce reprezentowane są przez pajęczaki, komary, muchówki a także chrząszcze z rodziny biegaczowatych, równonogi z gatunku Oniscus asellus (L.), motyle reprezentowane przez szczerbówkę ksieni Scoliopteryx libatrix (L.) oraz ślimaki bezskorupowe.
Historia
Historia eksploracji
Historia dokumentacji
W ramach inwentaryzacji jaskiń Niecki Nidziańskiej jaskinia została udokumentowana (opis, plan i przekrój) 5.02.1999 r. przez J. Gubałę i J. Urbana. Obiekt miał wówczas 16 m długości i 6,4 m głębokości. Od 2000 r. jaskinia eksplorowana jest przez grotołazów z AKG AGH Kraków (Krajewski 1998; Rogalski, Krajewski 2002). Dokumentację jaskini sporządzili w marcu 2001 r. J. Rogalski i M. Krajewski. Aktualizacji dokumentacji dokonał 17.04.2009 r. A.Kasza. Lokalizację otworu jaskini wykonał 17.04.2009 r. A. Kasza przy pomocy odbiornika GPS Map60 CSx. Zaktualizował w 2009 r. A. Kasza.
Plan opracowali J. Rogalski i A. Kasza