Numer inwentarzowy: N-2.46
Gmina: Wiślica (gmina wiejska); buski; świętokrzyskie
Właściciel terenu: prywatny
Wysokość otworu: 195 m n.p.m.
Wystawa otworu: ENE
Inne otwory: 2 - NNE, 193 m n.p.m.; 3 - WSW, 193 m n.p.m.
WGS84: N50.401944, E20.679444
WGS84: N50d 24.1166m, E20d 40.7666m
WGS84: N50d 24m 07.0s, E20d 40m 46.0s
UTM: Easting 477219, Northing 5583371, Zone 34
Jaskinia położona jest w dolnej części Doliny Aleksandrowskiej i łączy wyraźne zagłębienia krasowe (werteby), wyznaczające podziemny bieg Potoku Aleksandrowskiego.
Drogi dojścia
Od drogi w Aleksandrowie w miejscu, gdzie wyraźnie obniża się idziemy na północ kilka metrów i napotykamy głębokie zagłębienie krasowe ograniczone trzema pionowymi ścianami skalnymi. Jedynie od strony północnej możliwe jest łagodne zejście na dno zagłębienia (wertebu). Górne otwory (1 i 2 ) jaskini znajdują się w zachodniej ścianie zagłębienia, wpływa do nich okresowy ciek wodny. Dolny otwór jaskini (3) położony jest po drugiej stronie (zachodniej) drogi w Aleksandrowie. Z tego otworu wypływa wspomniany ciek wodny wpływając po kilkunastu metrach do Mostka w Aleksandrowie. Dojście bez trudności. Zwiedzanie trudne ze względu na ciek wodny przepływający dnem jaskini.
Opis jaskini
Jaskinia posiada trzy naturalne otwory. Pierwszy ma kształt trójkąta o szerokości 5,5 m i wysokości 3 m, drugi, o nieregularnym kształcie, ma 4 m szerokości i 4 m wysokości. Trzeci otwór jest owalny, o szerokości 2,5 m i wysokości 1,5 m.
Jaskinia stanowi niski (zwykle o wysokości 0,5-0,8m), prawie prosty korytarz krasowy o przekroju owalnym. Jest to kanał podziemnego cieku wodnego. W okolicy wschodniego otworu występuje kilka wnęk i niewielkich korytarzyków położonych na róznych wysokościach. W ścianach korytarza obserwuje się krasowe wymycia, natomiast przy otworze wschodnim - niewielkie naskorupienia wtórnych gipsów.
Jaskinia utworzyła się w obrębie gipsów szkieletowych i pakietu tzw. “muraw selenitowych” - przeławiceń gipsów drobnokrystalicznych, laminowanych i grubokrystalicznych. Jaskinia jest typowym podziemnym przepływem okresowego cieku łączącym zapadliska w osi Doliny Aleksandrowskiej, których obecność sugerował Flis (1954). Dno pokrywa błotniste namulisko utworzone z czarnych mułków.
Światło sięga kilka metrów w głąb od otworów, przewiew pomiędzy otworami zależy od warunków atmosferycznych panujących na powierzchni. Przez całą jaskinię przepływa Potok Aleksandrowski, który w czasie opadów i (lub) roztopów całkowicie wypełnia wodą jaskinię. Flora nie była obserwowana. Faunę reprezentują liczne pająki. Stwierdzono ślady przebywania lisa Vulpes vulpes (L.), a szczelinach skalnych w okolicy otworów obecność nietoperzy (latem).
Historia
Historia eksploracji
Zlokalizowana i po raz pierwszy opisana została w 1986 r. przez B.W. Wołoszyna, K.P. Wołoszyna i S. Wiraszkę (Wołoszyn 1990).
Historia dokumentacji
Dokumentację jaskini sporządzili jesienią 1998 r. J. Gubała, A. Kasza. Lokalizację otworu jaskini wykonał 29.03.2009 r. A. Kasza przy pomocy odbiornika GPS Map60 CSx. Zaktualizował w 2009 r. A. Kasza.
Plan opracowali: J. Gubała i A. Kasza.
Bibliografia
Wołoszyn B.W., 1990 (opis, plan); Jaskinie Niecki Nidziańskiej 1998 (dokumentacja, plan); Gubała J., Kasza A., Urban J. 1999 (długość); Chwalik A., Głazek J., Gubała J., Kasza A., Urban J. 2002 (lokalizacja, długość); Urban J., Gubała J., Kasza A. 2003 (lokalizacja, długość); Urban J. 2008 (opis, fotografia).
Źródła
Wołoszyn B.W., Wołoszyn K.P. 1990; Urban J., Gubała J. 1996.
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Jan Urban | Andrzej Kasza
