Drogi dojścia
Z Karlikowa (PKS) idziemy drogą około 2 km w kierunku nieistniejącej wsi Przybyszów (na S), gdzie spotykamy szlak czerwony. Szlakiem tym podchodzimy kolejne około 2 km na Kamień (717 m n.p.m.). Sam szlak nie dochodzi do wierzchołka, lecz około 1 km przed nim przechodzi na drugą stronę grzbietu i schodzi do Komańczy. My natomiast schodzimy ze szlaku i widoczną ścieżką idziemy grzbietem w kierunku szczytu. Po kilkuset metrach spotykamy pierwsze wychodnie skalne, wkrótce też dochodzimy do charakterystycznej skałki z oknem skalnym (Schronisko z Oknem). Dalej idziemy grzbietem jeszcze kilkadziesiąt metrów w kierunku wierzchołka Kamienia (717 m n.p.m.). Dochodzimy na szczyt ambony skalnej, gdzie znajduje się poziomo usytuowany otwór 3. Pozostałe otwory znajdują się poniżej w ścianach. Dojście tylko do otworu 3 jest bez trudności, natomiast dojście do otworów 1 i 2 wymagają wspinaczki (trudności odpowiednio V i III). Zwiedzanie, za wyjątkiem przejścia komina, które wymaga użycia wspinaczki (trudności IV) jest bez trudności. W przypadkach wspinaczki lina nie jest konieczna.
Opis jaskini
Od otworu 2 prowadzą dwa wyraźnie oddzielone od siebie korytarze. Na NE prowadzi prosty, pochyły korytarz długości około 3,5 m, który doprowadza do otworu 1. Na SW znajduje się 5,5 m wysokości komin, którym zapieraczką dochodzimy do otworu 3.
Schronisko erozyjno-wietrzeniowe[jest to typowa forma tektoniczna, zapewne zmodyfikowana przez procesy wietrzeniowe .Brak podstaw do przypisywania tu genezy erozyjnej (wodnej? wiatrowej?) - przyp. red.] powstałe w piaskowcach przybyszowskich. Dno tworzy lita skała.
Zimą schronisko jest w całości wymrażane. Światło sięga do końca. Fauna i flora nie była obserwowana.
Schronisko erozyjno-wietrzeniowe[jest to typowa forma tektoniczna, zapewne zmodyfikowana przez procesy wietrzeniowe .Brak podstaw do przypisywania tu genezy erozyjnej (wodnej? wiatrowej?) - przyp. red.] powstałe w piaskowcach przybyszowskich. Dno tworzy lita skała.
Zimą schronisko jest w całości wymrażane. Światło sięga do końca. Fauna i flora nie była obserwowana.
Historia
Historia eksploracji
Do 1995 r. schronisko nie było wymieniane w literaturze. Położone jest wśród często odwiedzanych przez turystów skałek, z pewnością więc jest znane od dawna. Odnalezione 23 kwietnia 1992 r. przez T. Mleczka, B. Szatkowskiego i T. Kałużę (Speleoklub Dębica).
Historia dokumentacji
Zostało zinwentaryzowane 23 kwietnia 1992 r. przez T. Mleczka, B. Szatkowskiego i T. Kałużę (Speleoklub Dębica). Pomiary wykonano busolą geologiczną Freiberg i taśmą parcianą. Dane zaktualizował T. Mleczek w 2009 r.
Plan opracował T. Mleczek.
Plan opracował T. Mleczek.
Bibliografia
Klassek G. 1995 (ujęta w wykazie jaskiń i schronisk podskalnych Beskidów i Pogórza); Wiśniewski W.W. 1996e (ujęta w wykazie jaskiń Beskidu Niskiego autorstwa T. Mleczka, lokalizacja na mapie autorstwa T. Mleczka); Suski R. 2001a (ujęta w wykazie najgłębszych jaskiń Beskidu Niskiego); Jaskinie Polskich Karpat fliszowych 1998 (plan i opis inwentarzowy); Krukar W. 1999 (wzmianka, lokalizacja na mapie); Mleczek T. 2002b (wzmianka).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Tomasz Mleczek