Drogi dojścia
Najkrótsza droga prowadzi z Bartnego. Idziemy żółtym szlakiem do skrzyżowania szlaków (ok. 2 km), gdzie skręcamy na NW, na zielony szlak prowadzący do Wapiennego. Po około 1 km od szlaku odgałęzia na się na SW ścieżka prowadząca w głąb grupy skałek (drogowskaz). Po kilkudziesięciu metrach spotykamy po lewej kilkumetrowej wysokości skałkę, skąd w tym samym kierunku, lecz na przełaj, idziemy jeszcze kilkadziesiąt metrów. Dochodzimy do krawędzi osuwiska, gdzie widać ściany i ambony skalne. Niewielki otwór Jaskini Mrocznej znajduje się kilkanaście metrów na SE od okazałej 7 m wysokości ściany skalnej. Od jej otworu idziemy około 50 m na SE, wzdłuż krawędzi osuwiska do okazałego otworu Jaskini w Kornutach III. Stąd idziemy około 100 m na NW, wzdłuż krawędzi osuwiska. Otwory schroniska znajdują się poniżej wierzchołka charakterystycznej ambony, zwieńczonej płaskim blokiem skalnym. Otwory znajdują w w rejonie wierzchołka. Dojście i zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini
Od otworów 1 i 2 prowadzi w kierunku południowo-wschodnim korytarz (do 1,0 m wysokości, 1,0 m szerokości) do otworu 7 (znajduje się on w ścianie na wysokości około 7 m), skąd skręca na NE, gdzie z lewej jego strony opada pochylnia od poziomo usytuowanego otworu 3. Od tego miejsca korytarz kontynuuje się w kierunku NE, i dochodzi do prożka. Za nim korytarz rozgałęzia się do 3 otworów: czwartego, piątego i położonego na wysokości około 5 m otworu 6.
Schronisko o genezie osuwiskowej, powstało w piaskowcach magurskich. Dno tworzy lita skała i gleba.
Schronisko zimą jest w całości wymrażane. Światło sięga do końca. Nie stwierdzono obecności pająków i motyli. Flora nie była obserwowana.
Schronisko o genezie osuwiskowej, powstało w piaskowcach magurskich. Dno tworzy lita skała i gleba.
Schronisko zimą jest w całości wymrażane. Światło sięga do końca. Nie stwierdzono obecności pająków i motyli. Flora nie była obserwowana.
Historia
Historia eksploracji
Do 1995 r. schronisko nie było wymieniane w literaturze. Jest jednak znane, znajduje się w często zwiedzanym przez turystów rejonie.
Historia dokumentacji
Zostało zinwentaryzowane 2 maja 1992 r. przez T. Mleczka i B. Szatkowskiego (Speleoklub Dębicki). Pomiary wykonano busolą geologiczną Freiberg i taśmą parcianą. Dane zaktualizował T. Mleczek w 2009 r.
Plan opracował T. Mleczek.
Plan opracował T. Mleczek.
Bibliografia
Klassek G. 1995 (ujęta w wykazie jaskiń i schronisk podskalnych Beskidów i Pogórza); Mleczek T. 1996b (wzmianka); Mleczek T. 1996e (plan i opis inwentarzowy); Wiśniewski W.W. 1996e (ujęta w wykazie jaskiń Beskidu Niskiego autorstwa T. Mleczka, lokalizacja na mapie autorstwa T. Mleczka); Jaskinie Polskich Karpat fliszowych 1998 (plan i opis inwentarzowy); Gubała, W. J. 2005c (ujęta w spisie jaskiń Magury Wątkowskiej, lokalizacja na mapie).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Tomasz Mleczek