Drogi dojścia
Od wsi Ślemień dochodzimy do leśniczówki „Pod Borem”. Z drogi biegnącej na N od rozstajów skręcamy na NW wyraźną, kamienistą drogę biegnącą wąwozem o zboczach stromych i wysokich. Po minięciu ogrodzonej szkółki leśnej (około 800 m od leśniczówki) dochodzimy do rozstajów i kierujemy się na W (280°). Przy kolejnym rozwidleniu idziemy na NW (310°) i dochodzimy do starego wyrębu. Dalej drogą leśną do miejsca, w którym zaczyna ona zarastać. Już bez ścieżki trawersujemy zbocze nadal w kierunku NW, pokonując niewielkie wzniesienia, mijamy parowy (w dwóch płyną strumienie). Wydostajemy się na „siodełko” (rodzaj obniżenia). Ścieżka biegnie dalej w górę do przełączki w grzbiecie, my kierujemy się na W, na kamieniste wzniesienie. Po około 150 m, po przejściu zarośniętych głazowisk i zapadlisk dochodzimy do otworu Jaskini Czarne Działy I. Stad idziemy w dół, nieznacznie na SE około 35 m. Tu przy drzewie znajduje się otwór Jaskini Czarne działy III, od której schodzimy w linii prostej 44 m na SE kierując się na azymut 137°. Otwór znajduje się w małym, lejowatym zapadlisku. Zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini
Niepozorny otwór wejściowy (szerokości 0,5 m) prowadzi do prostej szczeliny (długości 3 m, wysokości do 2,5 m), rozwiniętej na kierunku SE-NW. Za wejściem jest ona wąska, dalej, poniżej małego prożka poszerza się ku górze do 1 m. Ściany w dolnej części są równe, wyżej uwarstwione. Dno i strop płaskie. Za prostokątnym głazem leżącym pośrodku, szczelina zwęża się i wyklinowuje.
Schronisko osuwiskowe, powstałe w piaskowcach istebniańskich dolnych. Dno pokryte rumoszem, w końcowych partiach znajduje się jeden większy blok.
Schronisko jest suche, tylko gdzieniegdzie okresowo kapie woda. Przewiewu brak. Światło sięga około 1,5 m w głąb. Flory nie obserwowano. Na stropie zauważono ćmy.
Schronisko osuwiskowe, powstałe w piaskowcach istebniańskich dolnych. Dno pokryte rumoszem, w końcowych partiach znajduje się jeden większy blok.
Schronisko jest suche, tylko gdzieniegdzie okresowo kapie woda. Przewiewu brak. Światło sięga około 1,5 m w głąb. Flory nie obserwowano. Na stropie zauważono ćmy.
Historia
Historia eksploracji
Do czasu udokumentowania brak wzmianek o tym obiekcie w literaturze.
Historia dokumentacji
W ramach inwentaryzacji jaskiń beskidzkich materiał dokumentacyjny zebrali w dniu 28 stycznia 1995 r. J. Pukowski i J. Ganszer ze Speleoklubu Bielsko-Biała. Pomiary wykonano busolą geologiczną Freiberg i taśmą parcianą. Współrzędne geograficzne GPS w 2003 r. pomierzył P. Beczała (Speleoklub Bielsko-Biała). Dane zostały zaktualizowane w 2009 r.
Plan opracował J. Ganszer.
Plan opracował J. Ganszer.
Bibliografia
Jaskinie Polskich Karpat fliszowych 1997b (plan i opis inwentarzowy); Ganszer J. 2000 (obiekt ujęty w schemacie rozmieszczenia jaskiń w Małym Gibasowym Groniu).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Grzegorz Klassek