Drogi dojścia
Od przystanku PKS Lipowica - Kamieniołom idziemy około 50 m drogą w kierunku Dukli, po czym skręcamy na zachód do nieczynnego kamieniołomu. Stąd podchodzimy stromo po hałdach około 150 m w azymucie 300º do niewysokich ścian skalnych. Za nimi w rozpadlinie znajduje się poziomo usytuowany otwór Suchej Dziury. Stąd idziemy ku NE około 50 m do otworu Jaskini Kilanowskiej. Otwór schroniska znajduje się powyżej otworu 1 tej jaskini. Dojście i zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini
Ciasny otwór 1 poprzez prożek (0,7 m wysokości) sprowadza do poprzecznego korytarzyka. Ma on długość około 5 m, wysokość sięga 1,0 m. W środkowej części przedzielony jest 0,5 m wysokości progiem. Z NE strony korytarzyka znajduje się otwór 2, natomiast z SE strony otwór 3. W kierunku SW biegną dwie piętrowo położone, ciasne szczeliny długości około 2 m.
Schronisko osuwiskowe powstałe w piaskowcach cergowskich. Jego geneza wiąże się z licznymi osunięciami w ostatnich kilkudziesięciu latach (głównie w latach 1970-1971), powstałymi wskutek działania kamieniołomów. Jest to więc obiekt bardzo młody. Dno pokryte jest rumoszem i większymi blokami skalnymi.
Schronisko zimą jest w całości wymrażane. Światło sięga do końca. Flora i fauna nie były obserwowane.
Schronisko osuwiskowe powstałe w piaskowcach cergowskich. Jego geneza wiąże się z licznymi osunięciami w ostatnich kilkudziesięciu latach (głównie w latach 1970-1971), powstałymi wskutek działania kamieniołomów. Jest to więc obiekt bardzo młody. Dno pokryte jest rumoszem i większymi blokami skalnymi.
Schronisko zimą jest w całości wymrażane. Światło sięga do końca. Flora i fauna nie były obserwowane.
Historia
Historia eksploracji
Janiga (1974) pisze o istnieniu jaskiń na wschodnim stoku Kilanowskiej nad ścianą eksploatacyjną kamieniołomu. Możliwe, że wzmianki dotyczą opisywanego schroniska. Ludności miejscowej nie jest znane. Odnalezione 22 maja 1993 r. przez T. Mleczka, K. Pieniądza i B. Szatkowskiego (Speleoklub Dębicki).
Historia dokumentacji
Zostało zinwentaryzowane Pomiary wykonano busolą geologiczną Freiberg i taśmą parcianą. 23 września 2009 r. T. Mleczek (Stowarzyszenie Speleoklub Beskidzki) dokonał aktualizacji planu i opisu.
Plan opracował T. Mleczek.
Plan opracował T. Mleczek.
Bibliografia
Janiga S. 1974 (wzmianka o jaskiniach na Kilanowskiej, geneza); Klassek G. 1995 (ujęta w wykazie jaskiń i schronisk podskalnych Beskidów i Pogórza); Wiśniewski W.W. 1996e (ujęta w wykazie jaskiń Beskidu Niskiego autorstwa T. Mleczka, lokalizacja na mapie autorstwa T. Mleczka); Wiśniewski W.W. 1997 (lokalizacja na mapie autorstwa T. Mleczka); Jaskinie Polskich Karpat fliszowych 1998 (plan i opis inwentarzowy); Beskid Niski 2005 (ogólna lokalizacja na mapie).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Tomasz Mleczek