Drogi dojścia
Od dawnego przystanku kolejowego Czartak (na trasie Wadowice - Sucha Beskidzka (obecnie linia zlikwidowana - budowa zapory) idziemy kilkaset metrów z biegiem rzeki Skawy. Następnie przechodzimy przez rzekę i cofamy się w górę jej biegu na S, ścieżką wzdłuż zbocza. Po dojściu do zarośniętych głazów (po lewej stronie) schodzimy ze ścieżki i około 20 m w górę do następnej grupy skałek. Tu znajduje się otwór jaskini. Zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini
Przez niewielką (głębokości 1,3 m) czworoboczną studzienkę wydostajemy się ku SE do 3 m korytarzyka, który skręca pod kątem prostym i wyprowadza do salki o wymiarach: długość około 2,8 m; szerokość 1,3 m; wysokość 1-2 m. Widać tu ślady bytności ludzkiej. Dno płaskie, strop zaś w części SW równy, zrazu wznoszący się ku NE, po czym raptownie przechodzący w wąską szczelinę. Ściany proste i masywne. Od salki w kierunku SE odchodzi szczelina (szerokość 0,5 m), która po około 2 m nastramia się i rozgałęzia na boczne korytarzyki, eksplorowane i udokumentowane w 1998 r. przez Ar. i Al. Żerę. Widoczny jest tu gruby korzeń drzewa, co świadczy o bliskości powierzchni. W prawo na SW dalej NW odchodzi krótki, ciasny korytarz (A) wcinający się między dwie poziome skalne płyty. W środkowej części rozszerza się, a po ok. 2 m przechodzi w bardzo wąską szczelinę. Dalej w lewo na NE odchodzi zawaliskowy korytarz (B) - długość 2 m, wysokość do 0,4 m, szerokość do 0,5 m. W prawo znajduje się jeszcze niewielka wnęka (C). Główna szczelina biegnie dalej na SE jeszcze 4 m. W końcowej części zwęża się i obniża. Jaskinia osuwiskowa, powstała w warstwach godulskich. Dno pokryte miejscami gliną, z rzadka większymi blokami. Jest sucha przewiewu nie wyczuwa się. Światło sięga w partie przyotworowe.
Flory nie zaobserwowano. Zauważono komary, pająki, ćmy oraz jednego (bliżej nieokreślonego) nietoperza.
Flory nie zaobserwowano. Zauważono komary, pająki, ćmy oraz jednego (bliżej nieokreślonego) nietoperza.
Historia
Historia eksploracji
Do czasu udokumentowania brak wzmianek o tym obiekcie w literaturze, choć znany był ludności miejscowej. Należy zaznaczyć że jaskinia z uwagi na bezpośrednie sąsiedztwo wielkiej budowy (zapora) może ulec całkowitemu zniszczeniu.
Historia dokumentacji
W ramach inwentaryzacji jaskiń beskidzkich materiał dokumentacyjny zebrali dnia 26 grudnia 1985 r. J. Pukowski i J. Ganszer ze Speleoklubu Bielsko-Biała. Materiał dokumentacyjny z końcowych i bocznych partii zebrali w marcu 1997 r. i maju 1998 r. Ar. i Al. Żera. Pomiary wykonano busolą geologiczną Freiberg i taśmą parcianą. Współrzędne geograficzne GPS w 2002 r. pomierzył J. Ganszer.
Plan opracował J. Ganszer, uzupełnienia i przekrój rozwinięty - Ar. Żera.
Bibliografia
Ganszer J. 1986 (wzmianka o inwentaryzacji); Klassek G. 1990 (opis inwentarzowy jaskiń, ujęta w wykazie jaskiń i schronisk podskalnych Beskidów i Pogórza Karpackiego); Jaskinie Polskich Karpat fliszowych 1997b (plan i opis inwentarzowy); Żera Ar. 2000 (informacje o nowych partiach, przekrój rozwinięty i uzupełniony plan jaskini).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Grzegorz Klassek