Drogi dojścia
Od przystanku PKS Lipowica-Kamieniołom idziemy około 400 m w kierunku Dukli. Wkrótce widzimy po lewej ścianę skalną. Obchodzimy ją po prawej, za budynkiem, a przed ruinami. Idziemy stromo pod górę, gdzie zbocze wkrótce łagodnieje. Dalej jeszcze około 100 m, nieznacznie w górę (na W), po czym dochodzimy do okazałej ściany niszy osuwiskowej. Poniżej niej znajduje się rozpadlina z charakterystycznym wielkim okapem w ścianie Gangusiowej Turni. Otwory 1, 2, 3 Gangusiowej Jamy znajdują się wewnątrz wielkiej rozpadliny, w jej N części, otwory 6, 7, 8 w części S, natomiast otwory 4 i 5 w wale okalającym. Otwór schroniska znajduje się obok otworu 3 Gangusiowej Jamy. Dojście i zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini
Ciasny otwór prowadzi do niskiego korytarzyka o długości około 6 m. W środkowej części posiada on odgałęzienie długości około 3 m z niedostępną szczeliną ku powierzchni.
Schronisko osuwiskowe powstałe w piaskowcach cergowskich. Powstanie schro-niska wiąże się z licznymi osunięciami w ostatnich kilkudziesięciu latach (największe 13 maja 1957 r.), spowodowanymi działalnością kamieniołomów. Jest to więc obiekt bardzo młody. Dno pokryte jest rumoszem.
Schronisko zimą jest w całości wymrażane. Światło sięga do końca. Stwierdzono liczne pająki i motyle. Flora nie była obserwowana.
Schronisko osuwiskowe powstałe w piaskowcach cergowskich. Powstanie schro-niska wiąże się z licznymi osunięciami w ostatnich kilkudziesięciu latach (największe 13 maja 1957 r.), spowodowanymi działalnością kamieniołomów. Jest to więc obiekt bardzo młody. Dno pokryte jest rumoszem.
Schronisko zimą jest w całości wymrażane. Światło sięga do końca. Stwierdzono liczne pająki i motyle. Flora nie była obserwowana.
Historia
Historia eksploracji
Gerlach, Pokorny i Wolnik (1958) wspominają o powstaniu w osuwisku w 1957 r. szczelin i studni. Również Janiga (1974) pisze o istnieniu kilku jaskiń na wschodnim stoku Kilanowskiej. Możliwe, że informacje te dotyczą opisywanej jaskini.
Historia dokumentacji
Odnalezione i zinwentaryzowane 25 kwietnia 1993 r. przez T. Mleczka i B. Szatkowskiego (Speleoklub Dębicki). Pomiary wykonano busolą geologiczną Freiberg i taśmą parcianą. 13 maja 2009 r. T. Mleczek (Stowarzyszenie Speleoklub Beskidzki) dokonał aktualizacji planu i opisu.
Plan opracował T. Mleczek.
Plan opracował T. Mleczek.
Bibliografia
Gerlach, T., Pokorny, J., Wolnik, R. 1958. (wzmianka o szczelinach i studniach, fotografia otworu niezidentyfikowanej jaskini); Janiga S. 1974 (wzmianka o kilku jaskiniach na Kilanowskiej, geneza); Klassek G. 1995 (ujęta w wykazie jaskiń i schronisk podskalnych Beskidów i Pogórza); Wiśniewski W.W. 1996e (ujęta w wykazie jaskiń Beskidu Niskiego autorstwa T. Mleczka, lokalizacja na mapie autorstwa T. Mleczka); Wiśniewski W.W. 1997 (lokalizacja na mapie autorstwa T. Mleczka); Jaskinie Polskich Karpat fliszowych 1998 (plan i opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Tomasz Mleczek