Drogi dojścia
Opis jaskini
Otwór wejściowy o szerokości 16 m i przeciętnej wysokości 2 m, ograniczony jest w części w okazałym, odpadłym od stropu głazem-obeliskiem (wymiary: długości 4,5 m; szerokości 1 m), zaś w części E spadający z poziomo uławiconej (gruboziarnisty piaskowiec) płyty stropowej strumień tworzy wielce oryginalny wodospad (wysokości 2,5 m).
Sama jaskinia to jedna wielka, łukowatego kształtu komora o powierzchni 115 m2. W głąb liczy 11 m, a na najdłuższym odcinku (po przekątnej) 17 m. Komora choć obszerna, jest dość niska. Przy otworze wysokości na 2 m, we wnętrzu zaś przeciętnie 1,5-1 m, tylko w jednym miejscu na krótkim odcinku (w końcowych partiach) można się swobodnie wyprostować. Strop masywny, nie potrzaskany, lecz miejscami wskutek wietrzenia skała jest krucha i łuszcząca się. Występują też liczne zagłębienia, nierówności, zniszczone fragmenty kotłów eworsyjnych. Szczególnie na ścianie E podługowate zagłębienia, gzymsy, świadczyć mogą o intensywnym modelowaniu przez wody płynące. Dno generalnie płaskie, choć pełnisko jest miejscami nierówne, a większe i mniejsze zagłębienia (doły) świadczą o jego rozkopywaniu.
Jaskinia ukształtowała się na powierzchni międzywarstwowej w piaskowcach istebniańskich dolnych. Geneza jaskini jest złożona. Ukształtowana w czterech zasadniczych stadiach przez erozję wodną, wietrzenie chemiczne, sufozję i częściowo (w niedużym stopniu) ruchy masowe, najintensywniej modelowana jest przez wietrzenie mrozowe, które doprowadzi do jej zniszczenia ( Waga 1990, 1993). Dno pokryte namuliskiem (miąższość około 0,8 m), które tworzą dwie warstwy autochtonicznej gliny żwirowatej i piaszczystej. W warstwach tych znajdują się też głazy i większe płyty zlepieńców. Pod powierzchnią osadów (na głębokości około 0,2-0,3 m) znaleziono pozostałości po dużym ognisku i fragment ceramiki z końca średniowiecza (I połowa XVII w), krąg zajęczaka i muszle ślimaków z rodziny Helicidae (m.in. Arianta arbustorum). Dodać należy, że na terasie przed jaskinią, w zwietrzelinie zalegającej kieszeń międzyskalną znaleziono też fragment wióra z piaskowca kwarcytycznego, co stanowi nikły ślad bytności przynajmniej w otoczeniu jaskini przedstawicieli którejś z kultur archeologicznych końca plejstocenu lub początków holocenu ( Foltyn, Waga 1992, 1995). Miejscami na stropie jaskini występują drobne formy naciekowe w postaci grzybków.
W warstwach przyotworowych, gdzie spada wodospad, jaskinia jest mokra, w środkowej części na ogół sucha, w końcowej zaś miejscami wilgotna, zaobserwowano tu intensywniejsze skapywanie wody. Przewiew jest wyczuwalny przy otworze. Światło sięga prawie do końca.
Na portalu wejściowym występują mchy. W jaskini zaobserwowano muchówki i najprawdopodobniej szczerbówki ksieni (Scoliopteryx libatrix) - (Mysłajek 1999b). Na jednej z półek skalnych znaleziono stare ptasie gniazdo.
Historia
Historia badań
W latach 1986-1992 w jaskini i jej otoczeniu prowadzone były badania interdyscyplinarne:
- J. M. Waga prowadził badania genetyczno-morfologiczne,
- E. Foltyn prowadził badania archeologiczne.
Historia eksploracji
Od wieków jaskinia była znana ludności miejscowej, wykorzystywana jako kryjówka lub schowek cenniejszego dobytku w czasie „burz dziejowych”. Pierwszy pisemny przekaz dotyczący jaskini podaje w pisanym w latach 1699-1728 „Dziejopisie Żywieckim” A. Komoniecki: „W ślemieńskim zaś Państwie w Pośrednim Groniu w Hali Siwcowej nad wsią Las jest skała wielka, co przez nią wierzchem woda idzie, a pod nią dziura jest w której może sto statku wegnać i w niej tam sposobnie stanąć i będąc w skale obszerno, jak jaskinia jaka z natury uczyniona”.
Ponownie jaskinia ta powraca do literatury na kartach monografii „Ziemia Wadowicka” A. Siemionowa (1984), który zaproponował jej nazwę.
Historia dokumentacji
W ramach inwentaryzacji jaskiń beskidzkich materiał dokumentacyjny zebrali dnia 6 października 1985 r. J. Pukowski i J. Ganszer (Speleoklub Bielsko-Biała). Pomiary wykonano busolą geologiczną Freiberg i taśmą parcianą. J. Ganszer w 2002 r. pomierzył współrzędne geograficzne GPS. Dane zostały zaktualizowane w 2009 r.