Drogi dojścia
Od przystanku PKS Lipowica - Kamieniołom idziemy około 50 m drogą w kierunku Dukli, po czym skręcamy na zachód do nieczynnego kamieniołomu. Stąd podchodzimy stromo po hałdach około 150 m w azymucie 300º do niewysokich ścian skalnych. Za nimi w rozpadlinie znajduje się poziomo usytuowany otwór Suchej Dziury. Otwory jaskini znajdują się około 20 m, azymut 50° od otworu 1 Suchej Dziury. Dojście i zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini
Od otworu 1 przez studzienkę wejściową (głębokość 0,7 m) i prożek (0,5 m wysokości) wchodzimy do korytarza biegnącego w kierunku NE. Ma on maksymalną wysokość 1,8 m, szerokość 1,0 - 2,0 m. Po około 5 m znajdują się 2 kominki: 1,8 m wysokości doprowadzający do otworu 2 oraz 1,5 m wysokości dochodzący do otworu 3. Korytarz skręca w tym miejscu na N i po około 5 m doprowadza do ciasnego kominka (2,0 m wysokości), stanowiącego otwór 4. W miejscu załamania korytarza odbiega na wschód 2 m długości, rozgałęziona szczelina .
Jaskinia osuwiskowa powstała w piaskowcach cergowskich. Jej geneza wiąże się z licznymi osunięciami w ostatnich kilkudziesięciu latach (głównie w latach 1970-1971), powstałymi wskutek działania kamieniołomów. Jest to więc obiekt bardzo młody. Dno tworzą gleba i szczątki roślinne.
Jaskinia zimą jest w całości wymrażana. Prawie cała jest oświetlona światłem dziennym. Flora i fauna nie były obserwowane.
Jaskinia osuwiskowa powstała w piaskowcach cergowskich. Jej geneza wiąże się z licznymi osunięciami w ostatnich kilkudziesięciu latach (głównie w latach 1970-1971), powstałymi wskutek działania kamieniołomów. Jest to więc obiekt bardzo młody. Dno tworzą gleba i szczątki roślinne.
Jaskinia zimą jest w całości wymrażana. Prawie cała jest oświetlona światłem dziennym. Flora i fauna nie były obserwowane.
Historia
Historia eksploracji
Janiga (1974) pisze o istnieniu jaskiń na wschodnim stoku Kilanowskiej nad ścianą eksploatacyjną kamieniołomu. Możliwe, że wzmianki dotyczą opisywanego jaskini. Ludności miejscowej nie jest znana. Odnaleziona 22 maja 1993 r. przez T. Mleczka, K. Pieniądza i B. Szatkowskiego (Speleoklub Dębicki).
Historia dokumentacji
Została zinwentaryzowana 22 maja 1993 r. przez T. Mleczka, K. Pieniądza i B. Szatkowskiego (Speleoklub Dębicki). Pomiary wykonano busolą geologiczną Freiberg i taśmą parcianą. 23 września 2009 r. T. Mleczek (Stowarzyszenie Speleoklub Beskidzki) dokonał aktualizacji planu i opisu.
Plan opracował T. Mleczek.
Plan opracował T. Mleczek.
Bibliografia
Janiga S. 1974 (wzmianka o jaskiniach na Kilanowskiej, geneza); Klassek G. 1995 (ujęta w wykazie jaskiń i schronisk podskalnych Beskidów i Pogórza); Wiśniewski W.W. 1996e (ujęta w wykazie jaskiń Beskidu Niskiego autorstwa T. Mleczka, lokalizacja na mapie autorstwa T. Mleczka); Wiśniewski W.W. 1997 (lokalizacja na mapie autorstwa T. Mleczka); Mleczek T. 1999 (ujęta w wykazie najdłuższych jaskiń Kilanowskiej, lokalizacja na mapie); Jaskinie Polskich Karpat fliszowych 1998 (plan i opis inwentarzowy); Beskid Niski 2005 (ogólna lokalizacja na mapie).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Tomasz Mleczek