Drogi dojścia
Od kopuły szczytowej Zadnich Gór (973 m n.p.m.) i jednocześnie od szlaku turystycznego, kierujemy się na S i po przejściu około 150 m dochodzimy na skraj urwiska, poniżej którego znajdują się dwa równolegle, skaliste wały, rozdzielone zapadliskami. Zadnia Dziura (K.Bsd-02.05) usytuowana jest w drugim wale. Jest on niższy i mniej wyraźny od pierwszego a na S przechodzi w stromy stok zasłany licznymi wantami. Nieduży wieloboczny otwór umiejscowiony jest w szczytowej części wału, pomiędzy spiętrzonymi blokami. Dalej schodzimy stokiem kilkanaście metrów, aż do występów skalnych. Stąd dalsze kilkanaście metrów trawersem w prawo, wzdłuż skalnych bloków. Prostokątny niski otwór Buczynowej Jamy tkwi w stromym stoku, wśród wychodni piaskowca. Wejście może być całkowicie zasypane liśćmi.
Opis jaskini
Za ciasnym wejściem korytarzyk powiększa się przy stale opadającym dnie. Po 2 m następuje ostry skręt w prawo, ku SE. Korytarz kontynuuje się w tym kierunku przez 4 m.
Jaskinia posiada lite ściany i postrzępiony strop, kamieniste dno pokryte jest liśćmi.
Jama utworzyła się w gruboławicowych piaskowcach magurskich. Światło sięga do końca. W całości znajduje się w zasięgu zmian meteorologicznych na powierzchni terenu. Fauna i flora nie były obserwowane.Historia
Historia eksploracji
Buczynowa Jama została odkryta 6 stycznia 1990 r. przez E. Borka i K. Farona.
Historia dokumentacji
Została skartowana tego samego dnia przez E. Borka i K. Farona. Pomiary wykonano busolą geologiczną i taśmą parcianą. Dane zaktualizował E. Borek w 2009 r.
Plan opracował E. Borek.
Plan opracował E. Borek.
Bibliografia
Jaskinie Polskich Karpat Fliszowych 1997b: (opis inwentarzowy i plan).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Edward Borek