Drogi dojścia
Od przystanku PKS Lipowica - Kamieniołom idziemy około 50 m drogą w kierunku Dukli, po czym skręcamy na zachód do nieczynnego kamieniołomu. Stąd podchodzimy stromo po hałdach około 150 m w azymucie 300º do niewysokich ścian skalnych. Za nimi w rozpadlinie znajduje się poziomo usytuowany otwór jaskini. Dojście i zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini
Studzienka wejściowa (1,5 m głębokości) oraz pochylnia sprowadzają do okazałej komory. Ma ona długość około 10 m, szerokość 2,2 m, wysokość do 2,5 m. W końcowej części komory na NE odchodzi korytarz długości 5 m, który dawniej doprowadzał do drugiego otworu (obecnie zasypanego).
Jaskinia jest osuwiskowa, powstała w piaskowcach cergowskich. Jej geneza wiąże się z licznymi osunięciami w ostatnich kilkudziesięciu latach (głównie w latach 1970-1971), powstałymi wskutek działania kamieniołomów. Jest to więc obiekt bardzo młody. Dno w rejonach przyotworowych tworzy gleba, natomiast w komorze jest pokryte rumoszem i gliną Zimą cała jaskinia ulega wymrożeniu. Jest bardzo sucha. Komora prawie w całości jest ciemna. Flora i fauna nie były obserwowane.
Jaskinia jest osuwiskowa, powstała w piaskowcach cergowskich. Jej geneza wiąże się z licznymi osunięciami w ostatnich kilkudziesięciu latach (głównie w latach 1970-1971), powstałymi wskutek działania kamieniołomów. Jest to więc obiekt bardzo młody. Dno w rejonach przyotworowych tworzy gleba, natomiast w komorze jest pokryte rumoszem i gliną Zimą cała jaskinia ulega wymrożeniu. Jest bardzo sucha. Komora prawie w całości jest ciemna. Flora i fauna nie były obserwowane.
Historia
Historia eksploracji
Janiga (1974) pisze o istnieniu jaskiń na wschodnim stoku Kilanowskiej nad ścianą eksploatacyjną kamieniołomu. Możliwe, że wzmianki dotyczą opisywanej jaskini. W 2001 r. w wyniku stopniowego wypełniania wyrobiska kamieniołomu materiałem płonnym NE otwór jaskini został zasypany, długość jaskini zmalała o 4 m (Mleczek 2002a, 2002c, Klassek, Mleczek 2002; Klassek, Mleczek 2003). (Mleczek T. 2002a, 2003c, Działalność inwentaryzacyjna Stowarzyszenia Speleoklub Beskidzki 2005).
Historia dokumentacji
Została odnaleziona i zinwentaryzowana 20 marca 1993 r. przez T. Mleczka i B Szatkowskiego (Speleoklub Dębicki). Pomiary wykonano busolą geologiczną Freiberg i taśmą parcianą. 13 maja 2009 r. T. Mleczek (Stowarzyszenie Speleoklub Beskidzki) dokonał aktualizacji planu i opisu.
Plan opracował T. Mleczek.
Plan opracował T. Mleczek.
Bibliografia
Janiga S. 1974 (wzmianka o jaskiniach na Kilanowskiej, geneza); Klassek G. 1995 (ujęta w wykazie jaskiń i schronisk podskalnych Beskidów i Pogórza); Wiśniewski W.W. 1996e (ujęta w wykazie jaskiń Beskidu Niskiego autorstwa T. Mleczka, lokalizacja na mapie autorstwa T. Mleczka); Wiśniewski W.W. 1997 (wzmianka, lokalizacja na mapie autorstwa T. Mleczka); Jaskinie Polskich Karpat fliszowych 1998 (plan i opis inwentarzowy); Mleczek T. 1999a (ujęta w wykazie najdłuższych jaskiń Kilanowskiej, lokalizacja na mapie, topografia, fotografie otworu i komory, możliwość zasypania NE otworu); Mleczek T. 2002a (zasypanie otworu jaskini); Mleczek T. 2002b (wzmianka, lokalizacja na mapie); Klassek G., Mleczek T. 2002 (zasypany NE otwór); Mleczek T. 2003c (zasypany NE otwór); Klassek G., Mleczek T. 2003 (zasypany NE otwór); Beskid Niski 2005 (ogólna lokalizacja na mapie); Działalność inwentaryzacyjna Stowarzyszenia Speleoklub Beskidzki 2005 (zasypany NE otwór).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Tomasz Mleczek