Drogi dojścia
Od przystanku PKS Lipowica-Kamieniołom idziemy około 400 m w kierunku Dukli. Wkrótce widzimy po lewej ścianę skalną. Wspinamy się na wprost środkową częścią ściany (trudności II, krucho) lub obchodzimy całą ścianę kamieniołomu od N. Otwory jaskini znajdują się nad otworami Bodziocha Wielkiego, ponad ścianą skalną, w rozpadlinie. Dojście i zwiedzanie bez trudności (w wariancie obejściowym), tylko przejście końcowego korytarzyka jest dość uciążliwe (ciasno). Przy pokonywaniu studzienek wejściowych przydatna jest lina (ślisko).
Opis jaskini
Dwie studzienki (2,0 m i 3,5 m głębokości) sprowadzają do okazałej komory (o wymiarach około 2 m x 5 m, wysokości do około 4 m). W części SW znajduje się wejście do około 4 m długości korytarzyka. Przy E ścianie natomiast jest studzienka (1,0 m głębokości), która prowadzi do ciasnej szczeliny (ok. 4 m długości), zakończonej kolejną studzienką (2,0 m głębokości).
Jaskinia osuwiskowa powstała w piaskowcach cergowskich. Niektóre fragmenty jaskini są o wiele starsze niż pozostałe jaskinie w pobliżu. Liczne osunięcia w ostatnich kilkudziesięciu latach (największe 13 maja 1957 r.), powstałe wskutek działania kamieniołomów znacznie przemodelowały jednak jaskinię. Dno pokryte jest gliną, tylko w końcowym korytarzyku rumoszem.
Jaskinia mimo niewielkich rozmiarów, nie jest wymrażana zimą. Posiada mikroklimat dynamiczny. Jest bardzo wilgotna. Światło dzienne oświetla prawie całą jaskinię za wyjątkiem końcowego korytarzyka. Flora i fauna nie były obserwowane.
Jaskinia osuwiskowa powstała w piaskowcach cergowskich. Niektóre fragmenty jaskini są o wiele starsze niż pozostałe jaskinie w pobliżu. Liczne osunięcia w ostatnich kilkudziesięciu latach (największe 13 maja 1957 r.), powstałe wskutek działania kamieniołomów znacznie przemodelowały jednak jaskinię. Dno pokryte jest gliną, tylko w końcowym korytarzyku rumoszem.
Jaskinia mimo niewielkich rozmiarów, nie jest wymrażana zimą. Posiada mikroklimat dynamiczny. Jest bardzo wilgotna. Światło dzienne oświetla prawie całą jaskinię za wyjątkiem końcowego korytarzyka. Flora i fauna nie były obserwowane.
Historia
Historia eksploracji
Gerlach, Pokorny i Wolnik (1958) wspominają o powstaniu w osuwisku w 1957 r. szczelin i studni. Również Janiga (1974) pisze o istnieniu kilku jaskiń na wschodnim stoku Kilanowskiej. Możliwe, że informacje te dotyczą opisywanej jaskini. 19 grudnia 1992 r. T. Mleczek i B. Szatkowski (Speleoklub Dębicki) odnaleźli otwory jaskini i poznali partie do komory wstępnej, a 20 marca 1993 r. przekopali się do korytarzyka końcowego.
Historia dokumentacji
Zinwentaryzowana została przez T. Mleczka i B. Szatkowskiego (Speleoklub Dębicki). Pomiary wykonano busolą geologiczną Freiberg i taśmą parcianą. 13 maja 2009 r. T. Mleczek (Stowarzyszenie Speleoklub Beskidzki) dokonał aktualizacji planu i opisu.
Plan opracował B. Szatkowski.
Plan opracował B. Szatkowski.
Bibliografia
Gerlach, T., Pokorny, J., Wolnik, R. 1958. (wzmianka o szczelinach i studniach, fotografia otworu niezidentyfikowanej jaskini); Janiga S. 1974 (wzmianka o kilku jaskiniach na Kilanowskiej, geneza); Klassek G. 1995 (ujęta w wykazie jaskiń i schronisk podskalnych Beskidów i Pogórza); Wiśniewski W.W. 1996e (ujęta w wykazie jaskiń Beskidu Niskiego autorstwa T. Mleczka, lokalizacja na mapie autorstwa T. Mleczka); Wiśniewski W.W. 1997 (lokalizacja na mapie autorstwa T. Mleczka); Jaskinie Polskich Karpat fliszowych 1998 (plan i opis inwentarzowy); Mleczek T. 1999a (ujęta w wykazie najdłuższych jaskiń Kilanowskiej, lokalizacja na mapie, nacieki, mikroklimat, fotografia otworu); Mleczek T. 2002a (nacieki, mikroklimat); Mleczek T. 2002b (wzmianka).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Tomasz Mleczek