Drogi dojścia
Od załamania szlaku żółtego (Jamnica-Florynka) przy zabudowaniach przysiółka Na Margani, kierujemy się wprost ku widocznej na skraju lasu bramie. Powyżej niej spotykamy wyraźną drogę leśną, trawersującą podszczytowe partie Margani Niżnej. Tą drogą w prawo (na E), potem na S, aż do wyraźnego załamania na WSW ramieniu, biegnącemu od szczytu do łęgu. Przed niedużym wybrzuszeniem na wspominanym ramieniu schodzimy z drogi w prawo, na północny stok i przechodzimy kilkadziesiąt metrów aż do małego zapadliska. Niski, niewielki otwór znajduje się na dnie zapadliska, pod pniem dużego buka. Zimą 1990 r. zawaliła się część stropu przy otworze, w ten sposób powstał nowy, ciasny otwór. Po roku 2000 buk został ścięty, a otwór nieco się poszerzył.
Opis jaskini
Niski, niewielki otwór znajduje się na dnie zapadliska, pod pniem dużego buka. Zimą 1990 r. zawaliła się część stropu przy otworze, w ten sposób powstał nowy, ciasny otwór. Po roku 2000 buk został ścięty, a otwór nieco się poszerzył.
Przez ciasny korytarzyk wstępny dostajemy się do najobszerniejszej w całej jaskini komory, tzw. Gawry (5 x 4 x 3 m). Sala ma przekrój beczkowy, strop nieregularny, z licznymi, wiszącymi wantami. Ściana południowa ma charakter płyty pochylonej ku N. Spąg pokryty jest butwiejącymi liśćmi. Poprzez 3 metrową studzienkę, znajdującą się w zachodnim krańcu Gawry, można przedostać się do dalszych partii jaskini.
Poniżej studzienki znajduje się Trójkątna Salka, której strop i południową ścianę tworzą regularne płyty. Z salki tej można się przedostać na W jeszcze kilka metrów po kruchym gzymsie. Między wantami tworzącymi spąg Trójkątnej Salki znajdują się otwory - studzienki (około 2,5 m głębokie), prowadzące do dalszego korytarzyka. jest on ciasny, ściany ma zbudowane z regularnych płyt, a spąg z rumoszu. Kontynuuje się on kilka metrów na W, aż w końcu zmienia się w wąską, niedostępną szczelinę.
Z Trójkątnej Salki wychodzi w kierunku wschodnim niski na ogół ciąg. Biegnie on pod Gawrą, a jego ściany i strop utworzone są z zaklinowanych bloków oraz okruchów skalnych. Korytarzyk kończy się małą studzienką (Z3), poniżej której znajduje się opadający na E, 9 m korytarz, będący najniższym punktem jaskini.
Jaskinia jest pochodzenia osuwiskowego i rozwinęła się w szczelinie o orientacji E-W w obrębie gruboławicowych piaskowców magurskich..
W całej jaskini panuje całkowity mrok i duża wilgotność powietrza.
W korytarzu poniżej zacisku dnia 16 marca.1990 r. zaobserwowano jednego podkowca małego.
Przez ciasny korytarzyk wstępny dostajemy się do najobszerniejszej w całej jaskini komory, tzw. Gawry (5 x 4 x 3 m). Sala ma przekrój beczkowy, strop nieregularny, z licznymi, wiszącymi wantami. Ściana południowa ma charakter płyty pochylonej ku N. Spąg pokryty jest butwiejącymi liśćmi. Poprzez 3 metrową studzienkę, znajdującą się w zachodnim krańcu Gawry, można przedostać się do dalszych partii jaskini.
Poniżej studzienki znajduje się Trójkątna Salka, której strop i południową ścianę tworzą regularne płyty. Z salki tej można się przedostać na W jeszcze kilka metrów po kruchym gzymsie. Między wantami tworzącymi spąg Trójkątnej Salki znajdują się otwory - studzienki (około 2,5 m głębokie), prowadzące do dalszego korytarzyka. jest on ciasny, ściany ma zbudowane z regularnych płyt, a spąg z rumoszu. Kontynuuje się on kilka metrów na W, aż w końcu zmienia się w wąską, niedostępną szczelinę.
Z Trójkątnej Salki wychodzi w kierunku wschodnim niski na ogół ciąg. Biegnie on pod Gawrą, a jego ściany i strop utworzone są z zaklinowanych bloków oraz okruchów skalnych. Korytarzyk kończy się małą studzienką (Z3), poniżej której znajduje się opadający na E, 9 m korytarz, będący najniższym punktem jaskini.
Jaskinia jest pochodzenia osuwiskowego i rozwinęła się w szczelinie o orientacji E-W w obrębie gruboławicowych piaskowców magurskich..
W całej jaskini panuje całkowity mrok i duża wilgotność powietrza.
W korytarzu poniżej zacisku dnia 16 marca.1990 r. zaobserwowano jednego podkowca małego.
Historia
Historia eksploracji
Jaskinia znana była mieszkańcom okolicznych przysiółków Frycowej: Gronia i Na Margani. Podczas okupacji wykorzystywana była przez partyzantów. Dnia 20 stycznia 1990 r. koło geograficzne w Nawojowej zainstalowało w 3 metrowej studzience drewnianą drabinę.
Historia dokumentacji
Wiosną 1985 r. została zlokalizowana przez E. Borka, który ją skartował 12 stycznia 1988 r. Pomiary wykonano busolą geologiczną i taśmą parcianą. Dane zaktualizował E. Borek w 2009 r.
Plan opracował E. Borek.
Plan opracował E. Borek.
Bibliografia
Borek E. 1992: (dane morfometryczne); Wiśniewski W.W. 1992: (dane morfometryczne); Wiśniewski W.W. 1996d (dane morfometryczne) ; Jaskinie Polskich Karpat Fliszowych 1998: (opis inwentarzowy i plan).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Edward Borek