Drogi dojścia
Od przystanku PKS Lipowica-Kamieniołom idziemy około 400 m w kierunku Dukli. Wkrótce widzimy po lewej ścianę skalną. Obchodzimy ją po prawej, za budynkiem, a przed ruinami. Idziemy stromo pod górę, gdzie zbocze wkrótce łagodnieje. Dalej jeszcze około 100 m, nieznacznie w górę (na W), po czym dochodzimy do okazałej ściany niszy osuwiskowej. Poniżej niej znajduje się rozpadlina z charakterystycznym wielkim okapem w ścianie Gangusiowej Turni. Otwory 1, 2, 3 Gangusiowej Jamy znajdują się wewnątrz wielkiej rozpadliny, w jej N części, otwory 6,7,8 w części S, natomiast otwory 4 i 5 w wale okalającym. Otwór Jaskini Ukrytej znajduje około 50 m w azymucie 330° od otworów 4 i 5 Gangusiowej Jamy. Otwór Schroniska w Starym Osuwisku I znajduje się około 50 m w azymucie 300° od otworu Jaskini Ukrytej. Otwór Schroniska w Grzędzie I znajduje się około 50 m w azymucie 210º od otworu Schroniska w Starym Osuwisku I. Stąd idziemy około 20 m na południe do otworu Schroniska w Grzędzie II. Otwory jaskini znajdują w odległości około 30 m w azymucie 210º.
Opis jaskini
Od otworu 1 prowadzi się ciasny korytarzyk długości ok. 8 m, który przedzielony jest w środkowej części 0,5 m prożkiem . Doprowadza on do obszernego korytarza tworzącego między otworami 2 i 3 most skalny o wysokości 1,5 m. Od wspomnianego ciasnego korytarzyka, poprzez prożek w górę wysokości 0,7 m, odgałęzia się na NW krótka szczelina. Dochodzi ona do korytarza o długości ok. 6 m, wysokości do 3 m i szerokości do 1,5 m. Ma on dno przedzielone podłużnym progiem wysokości 1,5 m, w części SE załamuje się on i zwęża. W stropie korytarza na wysokości 2,7 m znajduje się kominek doprowadzający do otworu 5. Na NW korytarz dochodzi (poprzez 1,5 m wysoki próg w górę) do otworu 5, natomiast w odwrotnym kierunku poprzez 1,5 m próg do góry i kominek o wysokości 1,5 m korytarz doprowadza do otworu 6.
Jaskinia osuwiskowa powstała w piaskowcach cergowskich. Jej geneza wiąże się z licznymi osunięciami w ostatnich kilkudziesięciu latach (największe 13 maja 1957 r.), powstałymi wskutek działania kamieniołomów. Jest to więc obiekt bardzo młody. Dno pokrywa gleba i gruz skalny. Tylko dolny korytarzyk jest ciemny. Fauny i flory nie obserwowano.
Jaskinia osuwiskowa powstała w piaskowcach cergowskich. Jej geneza wiąże się z licznymi osunięciami w ostatnich kilkudziesięciu latach (największe 13 maja 1957 r.), powstałymi wskutek działania kamieniołomów. Jest to więc obiekt bardzo młody. Dno pokrywa gleba i gruz skalny. Tylko dolny korytarzyk jest ciemny. Fauny i flory nie obserwowano.
Historia
Historia eksploracji
Gerlach, Pokorny i Wolnik (1958) wspominają o powstaniu w osuwisku w 1957 r. szczelin i studni. Również Janiga (1974) pisze o istnieniu kilku jaskiń na wschodnim stoku Kilanowskiej. Możliwe, że informacje te dotyczą opisywanej jaskini. Została odnaleziona (podobnie jak Schronisko L-8) 25 kwietnia 1993 r. przez T. Mleczka i B. Szatkowskiego (Speleoklub Dębicki). Dnia 21 sierpnia 1999 r. R. Dadel i T. Mleczek (Speleoklub Dębicki) stwierdzili połączenie ze Schroniskiem L-8.
Historia dokumentacji
Została zinwentaryzowana (podobnie jak Schronisko L-8) 25 kwietnia 1993 r. przez T. Mleczka i B. Szatkowskiego (Speleoklub Dębicki). Dnia 21 sierpnia 1999 r. R. Dadel i T. Mleczek (Speleoklub Dębicki) stwierdzili połączenie ze Schroniskiem L-8. Pomiary wykonano używając busoli geologicznej Freiberg i taśmy parcianej. 13 maja 2009 r. T. Mleczek (Stowarzyszenie Speleoklub Beskidzki) dokonał aktualizacji planu i opisu.
Bibliografia
Gerlach, T., Pokorny, J., Wolnik, R. 1958. (wzmianka o szczelinach i studniach, fotografia otworu niezidentyfikowanej jaskini); Janiga S. 1974 (wzmianka o kilku jaskiniach na Kilanowskiej, geneza); Klassek G. 1995 (ujęta w wykazie jaskiń i schronisk podskalnych Beskidów i Pogórza); Wiśniewski W.W. 1996e (ujęta w wykazie jaskiń Beskidu Niskiego autorstwa T. Mleczka, lokalizacja na mapie autorstwa T. Mleczka); Wiśniewski W.W. 1997 (lokalizacja na mapie autorstwa T. Mleczka); Jaskinie Polskich Karpat fliszowych 1998 (plan i opis inwentarzowy); Klassek G., Mleczek T. 1999 (wzmianka o połączeniu ze Schroniskiem L-8); Mleczek T. 1999a (ujęta w wykazie najdłuższych jaskiń Kilanowskiej, lokalizacja na mapie); Mleczek T. 2000 (uzupełniony plan i opis inwentarzowy po połączeniu ze Schroniskiem L-8); Mleczek T. 2002b (wzmianka, lokalizacja na mapie).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Tomasz Mleczek