Drogi dojścia
Z Ochotnicy Dolnej idziemy wzdłuż potoku Gorcowskiego. Od miejsca gdzie szlak zielony skręca w lewo, należy iść dalej około 1,5 km. W miejscu gdzie linia energetyczna skręca wyraźnie w prawo, przechodzimy przez potok i skręcamy w prawo pod górę. Idziemy skrajem lasu i polany (około 15 minut), gdy spostrzeżemy koniec polany (w górze) w odległości około 50 m, skręcamy w lewo w dość gęsty las (około 15 minut nikłą ścieżką). Otwór wejściowy znajduje się pod stromą, zarośniętą skałką. Dojście mylące, otwór trudny do znalezienia. Zwiedzanie bez trudności z wyjątkiem zaciskowego otworu
Opis jaskini
Ciasny (zacisk Z1), niepozorny otwór wprowadza ukośnie w dół (prożek 1,1 m wysokości) do większej, prostej szczeliny. Ku SW wysoka, lecz wąska szczelina (Korytarz Kurzei) dostępna na długości ok. 7 m. W jej dnie dwa prożki (0, 8 m i 1,5 m wysokości), za którymi dwie studzienki (po 1,5 głębokości). Zejść nimi można do niżej położonej szczeliny (długości ok. 5 m) zakończonej zawaliskiem. W jej dnie znajduje się prożek (1,0 m wysokości) i studzienka (1,8 m głębokości), przez którą schodzimy do najniżej położonego korytarzyka długości 3 m.
Od otworu ku NE idziemy 2 m stromą szczeliną do rozszerzenia (Sala Archeologów). Za nim szczelina się kończy zawaliskową studzienką (1,8 m głębokości).
Jaskinia osuwiskowa powstała w piaskowcach magurskich. Dno pokryte gruzem, większymi głazami, gliną i liśćmi. W końcowej studzience znaleziono kości zwierzęce. Jest znacznie zaśmiecona.
Jaskinia jest sucha. Przewiew wyczuwalny przy otworze. Światło sięga tuż za otwór. Przy otworze występują gdzieniegdzie mchy. Zaobserwowano pająki, motyle i komary.
Od otworu ku NE idziemy 2 m stromą szczeliną do rozszerzenia (Sala Archeologów). Za nim szczelina się kończy zawaliskową studzienką (1,8 m głębokości).
Jaskinia osuwiskowa powstała w piaskowcach magurskich. Dno pokryte gruzem, większymi głazami, gliną i liśćmi. W końcowej studzience znaleziono kości zwierzęce. Jest znacznie zaśmiecona.
Jaskinia jest sucha. Przewiew wyczuwalny przy otworze. Światło sięga tuż za otwór. Przy otworze występują gdzieniegdzie mchy. Zaobserwowano pająki, motyle i komary.
Historia
Historia eksploracji
Po raz pierwszy jaskinię wzmiankuje J. Nyka w 1957 r.
Historia dokumentacji
W ramach inwentaryzacji jaskiń beskidzkich materiał dokumentacyjny zebrali 1 sierpnia 1980 r. J. Ganszer i M. Micherdziński ze Speleoklubu Bielsko-Biała. 15 lipca 2000 r. B. Bubula, Ł. Gierat (Klub Grotołazów w Limanowej) i T. Mleczek (Speleoklub Dębicki) odkryli szczeliny pod Korytarzem Kurzei i wykonali nowe pomiary całej jaskini (Klassek, Mleczek 2000). Pomiary wykonano busolą geologiczną Freiberg i taśmą parcianą. Dane zaktualizował T. Mleczek w 2009 r.
Plan opracował T. Mleczek.
Plan opracował T. Mleczek.
Bibliografia
Nyka J. 1957 (wzmianka); Nyka J. 1959 (opis jaskini, lokalizacja, nietoperze); Nyka J. 1960 (wzmianka o zwiedzaniu przez Kurzeję); Nyka J. 1965 (opis jaskini, lokalizacja); Nyka J. 1968a (wzmianka o legendzie); Nyka J. 1968b (wzmianka o legendzie); Nyka J. 1968c (wzmianka o legendzie); Nyka J. 1968d (wzmianka o legendzie); Nyka J. 1974 (opis jaskini, lokalizacja); Nowalnicki T. 1975; (wzmianka podobieństwie genezy jeziorka na Zbójeckim Placu i Wietrznej Dziury); Klassek G. 1982 (opis inwentarzowy wraz z planem pod nazwą Jaskinia w Gorcu); Szelerewicz M. 1982 (lokalizacja na mapie z nazwą Grota); Wyznakiewicz J. 1982 (lokalizacja na mapie z nazwą Grota); Klassek G. 1985 (wzmianka); Klassek G. 1990 (ujęta w wykazie jaskiń i schronisk podskalnych Beskidów i Pogórza Karpackiego pod nazwą Jaskinia w Gorcu); Jaskinie Polskich Karpat fliszowych 1997b (plan i opis inwentarzowy pod nazwą Jaskinia w Gorcu); Wiśniewski W.W. 1998d (lokalizacja, szczegółowy opis, plan); Wiśniewski W.W. 1998e (lokalizacja, szczegółowy opis, plan); Klassek G., Mleczek T. 2000 (nowe partie, wzrost długości i deniwelacji); Gorce. Przewodnik dla prawdziwego turysty 2004 (opis dojścia, krótki opis).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Tomasz Mleczek | Grzegorz Klassek