Jaskinia św. Jana

 Ciasne otwory 2 i 3 doprowadzają nad podłużną studnię (głębokość 3,0 m), która doprowadza do komory zw. Pustelnią. Ma ona wysokość do 3,0 m, szerokość do1,0 m, długość około 3,5 m. W kierunku N biegnie ciasny, niewygodny Korytarz Pokutny, który doprowadza do korytarza zwanego Zakrystią. Natomiast otwory 1 i 4 stanowi rozpadlina (głębokość do 3,0 m), z której w kierunku NE biegnie przestronny korytarz (Zakrystia), położony na tej samej szczelinie co Korytarz Pokutny. Ma on długość 5,5 m, wysokość do 2,5 m,szerokość do 1,0 m. Po 3,5 m łączy się on z Korytarzem Pokutnym, po kolejnych 2,0 m doprowadza do okazałej komory zw. Kaplicą. Jest ona położona na szczelinie o przebiegu N - S. Długość Kaplicy wynosi około 7 m, szerokość do 1,5 m, wysokość do 4,0 m. Po środku Kaplica przedzielona jest dwoma progami wysokości 2,0 m. Z N części Kaplicy odchodzą korytarze: w kierunku N (długości około 5 m), równoległy do niego (długości około 4 m) oraz na NE (długości około 3 m). W N części Kaplicy znajduje się również kominek (wysokość 1,5 m), który doprowadza do otworu 5.

 Jaskinia osuwiskowa powstała w piaskowcach cergowskich. Jej geneza wiąże się z licznymi osunięciami w ostatnich kilkudziesięciu latach (głównie w latach 1970-1971), powstałymi wskutek działania kamieniołomów. Jest to więc obiekt bardzo młody. Dno tworzy głównie gruz skalny, a w rejonach przyotworowych również gleba i liście.

 Jaskinia zimą jest w całości wymrażana. Jest dość sucha. Światło dzienne oświetla Kaplicę i Zakrystię oraz prawie całą Pustelnię. Latem występują tu nieliczne podkowce małe (Rhinolophus hipposideros), stwierdzono też występowanie pająków i motyli (tylko w korytarzu na N od Kaplicy). Flora nie była obserwowana.

Janiga (1974) pisze o istnieniu jaskiń na wschodnim stoku Kilanowskiej nad ścianą eksploatacyjną kamieniołomu. Możliwe, że wzmianki dotyczą opisywanej jaskini. Z powodu dużych otworów zapewne znana też ludności miejscowej. Odnaleziona 10 stycznia 1993 r. przez T. Mleczka, T. Kałużę i B. Szatkowskiego (Speleoklub Dębicki).

Zinwentaryzowana 10 stycznia 1993 r. przez T. Mleczka, T. Kałużę i B. Szatkowskiego (Speleoklub Dębicki) pod nazwą Jaskinia bł. Jana. Po kanonizacji bł. Jana z Dukli 9 czerwca 1997 r. nazwę jaskini zmieniono na Jaskinię św. Jana. Pomiary wykonano busolą geologiczną Freiberg i taśmą parcianą. 23 września 2009 r. T. Mleczek (Stowarzyszenie Speleoklub Beskidzki) dokonał aktualizacji planu i opisu.
Plan opracował T. Mleczek.

Janiga S. 1974 (wzmianka o kilku jaskiniach na Kilnowskiej, geneza); Klassek G. 1995 (ujęta w wykazie jaskiń i schronisk podskalnych Beskidów i Pogórza);Wiśniewski W.W. 1996d (ujęta w wykazie największych jaskiń polskich Karpat Fliszowych; Wiśniewski W.W. 1996e (ujęta w wykazie jaskiń Beskidu Niskiego autorstwa T. Mleczka, lokalizacja na mapie autorstwa T. Mleczka); Wiśniewski W.W. 1997 (wzmianka, lokalizacja na mapie autorstwa T. Mleczka); Jaskinie polskich Karpat fliszowych, t. 3, (red. Pulina M. ) 1998 (plan i opis inwentarzowy); Luboński P. (red.) 1999 (wzmianka, lokalizacja na mapie); Mleczek T. 1999a (ujęta w wykazie najdłuższych jaskiń Kilanowskiej, lokalizacja na mapie, topografia, fotografia korytarza); Krukar W. 2000 (wzmianka, lokalizacja na mapie); Subik P. 2000 (wzmianka); Mleczek T., Szatkowski B. 2001 (nietoperze); Suski R. 2001a (ujęta w wykazie najdłuższych i najgłębszych jaskiń Beskidu Niskiego); Beskid Niski. Przewodnik dla prawdziwego turysty 2002 (wzmianka, lokalizacja na mapie);Mleczek T. 2002a (dane morfometryczne, geneza); Mleczek T. 2002b (krótki opis, plan, lokalizacja na mapie); Jaskinie Polskich Karpat fliszowych 1998 (plan i opis inwentarzowy); Beskid Niski 2005 (ogólna lokalizacja na mapie); Beskid Niski. Przewodnik dla prawdziwego turysty 2007 (wzmianka, lokalizacja na mapie).

(brak informacji o źródłach)

Jerzy Grodzicki

Tomasz Mleczek