Drogi dojścia
Od przystanku PKS Lipowica-Kamieniołom idziemy około 400 m w kierunku Dukli. Wkrótce widzimy po lewej ścianę skalną. Obchodzimy ją po prawej, za budynkiem, a przed ruinami. Idziemy stromo pod górę, gdzie zbocze wkrótce łagodnieje. Dalej jeszcze około 100 m, nieznacznie w górę (na W), po czym dochodzimy do okazałej ściany niszy osuwiskowej. Poniżej niej znajduje się rozpadlina z charakterystycznym wielkim okapem w ścianie Gangusiowej Turni. Otwory 1, 2, 3 Gangusiowej Jamy znajdują się wewnątrz wielkiej rozpadliny, w jej N części, otwory 6, 7, 8 w części S, natomiast otwory 4 i 5 w wale okalającym. Otwory jaskini znajdują się około 50 m w azymucie 330° od otworów 4 i 5 Gangusiowej Jamy. Dojście i zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini
Studzienka 0,5 x 0,7 m ( głębokość 1,0 m) sprowadza do około 3 m długości korytarzyka (szerokość 0,7 - 1,0 m, wysokość 1,2 m), skąd w kierunku W schodzimy poprzez 0,5 m wysokości próg. Tu na S ciasna pochylnia doprowadza do poprzecznego korytarzyka, a na SW załamaną dwukrotnie szczeliną idziemy w dół poprzez 2 prożki (1,0 m i 0,7 m wysokości) i dochodzimy do niskiej komory. W kierunku zachodnim, po rozkuciu zacisku, istnieje możliwość dalszej eksploracji.
Jaskinia osuwiskowa powstała w piaskowcach cergowskich. Niektóre fragmenty jaskini są o wiele starsze niż pozostałe jaskinie w pobliżu. Liczne osunięcia w ostatnich kilkudziesięciu latach (największe 13 maja 1957 r.), powstałe wskutek działania kamieniołomów znacznie przemodelowały jednak jaskinię. Dno pokryte jest rumoszem, a w rejonie otworu szczątkami roślinnymi. Stwierdzono obecność niewielkich stalaktytów i polew naciekowych.
Jaskinia jest zimą prawie w całości wymrażana, głębsze partie posiadają mikroklimat statyczny, zimny. Jest dość wilgotna. Światło dzienne sięga do wstępnego korytarza. Stwierdzono liczne pająki i motyle. Flora nie była obserwowana.
Jaskinia osuwiskowa powstała w piaskowcach cergowskich. Niektóre fragmenty jaskini są o wiele starsze niż pozostałe jaskinie w pobliżu. Liczne osunięcia w ostatnich kilkudziesięciu latach (największe 13 maja 1957 r.), powstałe wskutek działania kamieniołomów znacznie przemodelowały jednak jaskinię. Dno pokryte jest rumoszem, a w rejonie otworu szczątkami roślinnymi. Stwierdzono obecność niewielkich stalaktytów i polew naciekowych.
Jaskinia jest zimą prawie w całości wymrażana, głębsze partie posiadają mikroklimat statyczny, zimny. Jest dość wilgotna. Światło dzienne sięga do wstępnego korytarza. Stwierdzono liczne pająki i motyle. Flora nie była obserwowana.
Historia
Historia eksploracji
Gerlach, Pokorny i Wolnik (1958) wspominają o powstaniu w osuwisku w 1957 r. szczelin i studni. Również Janiga (1974) pisze o istnieniu kilku jaskiń na wschodnim stoku Kilanowskiej. Możliwe, że informacje te dotyczą opisywanej jaskini. Odnaleziona 4 kwietnia 1993 r. przez T. Mleczka i B. Szatkowskiego (Speleoklub Dębicki). W 2006 r. W.J. Gubała (Stowarzyszenie Speleoklub Beskidzki) odkrył nowe partie (Gubała 2006a).
Historia dokumentacji
Zinwentaryzowana 4 kwietnia 1993 r. przez T. Mleczka i B. Szatkowskiego (Speleoklub Dębicki). Pomiary wykonano busolą geologiczną Freiberg i taśmą parcianą. 13 maja 2009 r. T. Mleczek (Stowarzyszenie Speleoklub Beskidzki) dokonał aktualizacji planu i opisu.
Plan opracował T. Mleczek, uzupełnił W.J. Gubała.
Plan opracował T. Mleczek, uzupełnił W.J. Gubała.
Bibliografia
Gerlach, T., Pokorny, J., Wolnik, R. 1958. (wzmianka o szczelinach i studniach, fotografia otworu niezidentyfikowanej jaskini); Janiga S. 1974 (wzmianka o kilku jaskiniach na Kilanowskiej, geneza); Klassek G. 1995 (ujęta w wykazie jaskiń i schronisk podskalnych Beskidów i Pogórza); Wiśniewski W.W. 1996e (ujęta w wykazie jaskiń Beskidu Niskiego autorstwa T. Mleczka, lokalizacja na mapie autorstwa T. Mleczka); Wiśniewski W.W. 1997 (lokalizacja na mapie autorstwa T. Mleczka); Jaskinie Polskich Karpat fliszowych 1998 (plan i opis inwentarzowy); Mleczek T. 1999a (ujęta w wykazie najdłuższych jaskiń Kilanowskiej, lokalizacja na mapie, nacieki); Mleczek T. 2002a (nacieki); Gubała, W.J. 2006a (nowe partie, uzupełniony plan); Gubała, W.J. 2006d (nowe partie).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Tomasz Mleczek