Jaskinia Rysia

 Od otworu 1 na SE prowadzi 2 m długości szczelina do ciasnego otworu 2. Natomiast na południe opada pochylnia, która doprowadza do niewielkiej salki (wysokość do 1,5 m, szerokość do 2,0 m). Z salki tej na S prowadzi korytarzyk, który po około 3 m dochodzi do otworu 3. Na E od salki prowadzą trzy równoległe, niedostępne szczeliny biegnące do powierzchni. W dnie salki znajduje się studzienka (1,3 m głębokości), przez którą schodzimy do około 10 m długości korytarza (szerokość do 0,5 m). Poniżej wspomnianej studzienki znajduje się stroma pochylnia, która sprowadza do ciasnej, najgłębiej położonej szczeliny (1,5 m wysokości).

Jaskinia o genezie erozyjno-wietrzeniowej

[jest to typowa forma tektoniczna, zapewne zmodyfikowana przez procesy wietrzeniowe .Brak podstaw do przypisywania tu genezy erozyjnej (wodnej? wiatrowej?) - przyp. red.], powstała w piaskowcach magurskich. Dno pokryte jest liśćmi (między otworami) oraz gruzem (partie za studzienką).

 Jaskinia zimą jest w całości wymrażana. Partie poniżej studzienki są ciemne. Stwierdzono obecność licznych pająków i motyli. W czasie pierwszego wejścia do jaskini, w korytarzu pod studzienką spotkano rysia (Felix lynx). Flora nie była obserwowana.