Drogi dojścia
Od końcowego przystanku PKS Wisła Czarne - Fojtula drogą w górę potoku (szlak niebieski na Baranią Górę) około 15 min. Przy drugim bocznym dopływie (potok Bobrowski) idziemy jego doliną. W górnej części doliny przed nami (z lewej) widoczny Przysłop, na który musimy się wydostać. Warianty są różne, albo dalej w górę potoku i za jego źródliskami w lewo niewyraźną ścieżką aż na grzbiet, gdzie biegnie już szeroka leśna droga, którą dalej na NE ku szczytowi lub też staramy się podejść pod starą przecinkę i nią stromo w górę dochodzimy w okolice szczytu. W szczytowych partiach Przysłopu idąc szeroką, miejscami błotnistą drogą grzbietową w kierunku Baraniej Góry, natrafiamy po lewej stronie, niedaleko od drogi na małe, zarośnięte i słabo widoczne wychodnie skalne. W tym miejscu schodzimy z drogi (na prawo) na S stok i idziemy lasem około 50 m łagodnie w dół (azymut 160°), do płytkiego, wąskiego rowu rozpadlinowego, w którym znajduje się otwór jaskini. Należy uważać, aby nie zboczyć zanadto w prawo do dużego, schodzącego łukiem w dół rowu. Jaskinia jest wyżej, za jego górnym krańcem. Dojście mylące (szczególnie w końcowej fazie), otwór trudny do znalezienia. Zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini
Otwór 1 (poboczny) i 2 (główny) znajdują się w dnie rowu, w lejowatych zagłębieniach o głębokości. odpowiednio: 0,5 i 2,2 m. Łączy je prosty (długości 4 m), ciasny korytarzyk. Otwór 2 prowadzi do biegnącego na SW (w dół) prostokątnego korytarza o wysokości 2 m i szerokości 0,6 m. Po 4,6 m korytarz zmienia swój charakter. Na prawo przez wąskie przejście wydostać się można do sali pochylonej i rozszerzającej się ku zachodowi (wysokości 2,4 m, szerokości do 1,7 m, długości 3,6 m), zasłanej grubym gruzem, o stropie płaskim, ścianach równych, litych. Na wprost wydostajemy się do korytarza (wysokości 0,7 m), który nadal biegnie prosto na SW. Dno tworzy półka o szerokości 0,7 m biegnąca wzdłuż niżej leżącej sali, od której oddziela ją 2,2 m próg. Po 2 m sytuacja się powtarza. Za większym prostokątnym głazem przez łukowato wygięty próg (wysokości 0,8-0,5 m) z zaglinionego na tym odcinku korytarza zejść można do małej salki pochylonej ku zachodowi, długości około 2,4 m, która meandrycznym przejściem zasłanym grubym gruzem łączy się z owalną, zawaloną głazami i nachyloną ku E niszą, o szerokości 1,6 m. Korytarz o szerokości 1 m biegnący nad salką wznosi się i wyrównuje. Po 5 m kończy się za ciasnym przełazem.
Jaskinia osuwiskowa, powstała w piaskowcach istebniańskich dolnych, w rowie rozpadlinowym o generalnym przebiegu NE-SW. Niewykluczone, że na odmienny charakter (od pozostałych partii jaskini) szczególnie drugiej salki mogła mieć wpływ stagnująca tu niegdyś woda, co po odkryciu Jaskini Mokrej nie jest takie nieprawdopodobne. Dno pokryte jest gliną i gruzem, rzadko występują większe bloki. W lejach otworowych resztki drewna.
Jaskinia jest sucha, tylko w korytarzu wejściowym występuje wilgotna glina. Przewiewu brak. Światło sięga w partie przyotworowe. W trakcie dokumentowania jaskini nie stwierdzono występowania flory i fauny.
Jaskinia osuwiskowa, powstała w piaskowcach istebniańskich dolnych, w rowie rozpadlinowym o generalnym przebiegu NE-SW. Niewykluczone, że na odmienny charakter (od pozostałych partii jaskini) szczególnie drugiej salki mogła mieć wpływ stagnująca tu niegdyś woda, co po odkryciu Jaskini Mokrej nie jest takie nieprawdopodobne. Dno pokryte jest gliną i gruzem, rzadko występują większe bloki. W lejach otworowych resztki drewna.
Jaskinia jest sucha, tylko w korytarzu wejściowym występuje wilgotna glina. Przewiewu brak. Światło sięga w partie przyotworowe. W trakcie dokumentowania jaskini nie stwierdzono występowania flory i fauny.
Historia
Historia eksploracji
Jaskinię odkrył w 1976 r. M. Butok.
Historia dokumentacji
Pierwszy plan w rzucie pionowym sporządzili w 1976 r. J. Misiarz i T. Galej. Materiał dokumentacyjny do drugiego planu zebrali dnia 28 maja 1989 r. P. Gawłowski i K. Świerk. Dnia 22 lipca 1989 r. weryfikację planu przeprowadzili J. Pukowski i G. Klassek (Speleoklub Bielsko-Biała). Pomiary wykonano busolą geologiczną Freiberg i taśmą parcianą. Współrzędne geograficzne GPS w 2005 r. pomierzył J.Ganszer(Speleoklub Bielsko-Biała). Dane zostały zaktualizowane w 2009 r.
Plan opracował J. Pukowski na podstawie materiałów P. Gawłowskiego.
Plan opracował J. Pukowski na podstawie materiałów P. Gawłowskiego.
Bibliografia
Gawłowski P. 1989 (umiejscowienie jaskini w jednostkach litostratygraficznych); Klassek G. 1990 (ujęta w wykazie jaskiń i schronisk podskalnych Beskidów i Pogórza Karpackiego); Klassek G. 1991 (ujęta na liście zinwentaryzowanych jaskiń); Jaskinie Polskich Karpat fliszowych 1997a (plan i opis inwentarzowy).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Grzegorz Klassek