Jaskinia Czarne Działy I

Niepozorny otwór wejściowy znajduje się pod dużym głazem (z zatartymi napisami). Dostajemy się nim do studni głębokości około 5 m, która wychodzi w stropie sali. Schodzimy na krawędź dużego, pochyłego obelisku.

Jaskinia składa się zasadniczo z trzech części:

 I część, centralna to wspomniana już sala zwana „Salą Pudy”, od napisu umieszczonego na jednej ze ścian. Jest ona przestronna (szerokości około 6 m; długości 4,5 m; wysokości około 5 m) o przekroju nieregularnego trójkąta, u dołu mocno rozszerzona - podcięta, w górnej części przechodząca w wąską szczelinę. Dno sali w środkowej części jest równe, a na E i W nachylone (usypisko). Ku SW odchodzi niski korytarz (szerokości przeciętnie 0,6 m), który obejściem łączy się z Salą Konia Skalnego (cz. III). Po 3,5 m skręca on ku NW i przez próg (w górę) doprowadza do czworobocznej Sali Wiszącej Wanty (długości 2 m; szerokości 1,2 m) z głazem pośrodku.

 II część. Ku NW schodząc około 3 m po stromym usypisku wydostajemy się do obszerniejszego korytarza. Jest to wysoka szczelina (wysokości około 5 m) o równym dnie (szerokości 1, 5 m) i regularnych, litych ścianach, zwężająca się ku górze. Po 4,5 m korytarz gwałtownie skręca ku SW i zmienia swój charakter (ku NW biegnie tylko bardzo wąska szczelina). Jest węższy (szerokości 0,5 m), w części środkowej wygięty, ku górze się pochyla. Strop jest płaski (ze skupiskami kropel wody), dno nierówne, stromo nachylone, zawalone głazami. Po dalszych 2,5 m korytarz się rozgałęzia. Ku NW odchodzi długości na 3 m, wysoki, lecz ciasny wyklinowujący się korytarz. Ku SE przez 2,5 m próg (w górę) przedostać się można do skręcającego pod kątem prostym ślepego odgałęzienia (długości 2,4 m).

 III część to partie jaskini na SE od Sali Pudy. Zwęża się ona tu stopniowo i nastramia. Za skalną brzytwą przechodzimy do Sali II (długości 3,5 m; szerokości od 2,5 m do 1 m). Dno jest nierówne, ściany spękane z licznymi warstwami łupków. Ku SW biegnie ciasny, niski, zatarasowany głazami korytarz, który po 4 m doprowadza do Salki Konia Skalnego (rozszerzenie ze sterczącym z dna głazem). Dalej na SW odchodzi już tylko bardzo ciasna szczelina. Natomiast ku NW za Koniem, ponad studzienką (gł. 1, m), salka przechodzi w wąską, wznoszącą się szczelinę (długości około 3 m), która za 2,5 m progiem (w górę) łączy się z niskim (wspomnianym uprzednio) bocznym korytarzem od Sali Pudy.

Z Sali II ku E odchodzi (w górę) ślepy (długości 3 m) korytarz, a ku NE za 1,5 m prożkiem (w dół) korytarz długości 5 m, który kończy się rozszerzeniem z zawaliskiem.

 Jaskinia osuwiskowa, powstała w piaskowcach istebniańskich dolnych. Dno pokryte rumoszem, większymi głazami i gliną. W partiach wstępnych miejscami zeschłe liście. W bocznym korytarzu za Salą II zaobserwowano mikroformy naciekowe w postaci pól ryżowych.

Jaskinia sucha, tylko w jednym miejscu w końcowych partiach (w części II) zaobserwowano deszcz podziemny. Przewiew jest wyczuwalny w studni wejściowej oraz w bocznej szczelinie obok Salki Konia Skalnego. Światło dochodzi do Sali Pudy.