Drogi dojścia
Od przystanku PKS Lipowica - Kamieniołom idziemy w kierunku Dukli i po około 50 m skręcamy na W do wyrobiska nieczynnego kamieniołomu. Stąd idziemy na przełaj około 100 m na N. Pokonując rozpadliny i bloki skalne, dochodzimy do otworów Schroniska Szparowego I. Otwory Gerlachowej Jamy znajdują się pod okapem, około 15 m w azymucie 330°. Otwór Schroniska Szparowego IV znajduje około 15 m w azymucie 0° od otworów Gerlachowej Jamy. Otwór Jaskini Beskidników znajduje około 10 m w azymucie 330° od otworów Schroniska Szparowego IV, w sąsiedniej rozpadlinie. Stąd idziemy około 100 m na NW. Mijamy otwory Jaskini św. Jana i idziemy dalej około 50 m w azymucie 50º, nieco w dół. Studnia stanowiąca otwór 1 Jaskini Kaczej z powodu wielkości jest z dala widoczna. Dalej idziemy około 50 m w azymucie 280° do otworu Jaskini Wilgotnej. Stąd idziemy około 20 m w azymucie 300°. Tu natrafiamy na otwór Schroniska Humusowego I. Otwory Schronisk Humusowego II i III znajdują się nieco wyżej, w sąsiedniej, płytkiej rozpadlinie. Stąd idziemy do góry przez rumowisko około 20 m ku północy. Dojście bez trudności, zejście studzienkami wejściowymi wymaga wspinaczki (trudności II).
Opis jaskini
Otwór 1 (studnia 3,0 m głębokości) sprowadza do Sali Serwacego (7 m długości, 1,5 szerokości, do 3,0 m wysokości). Na SW Sali Serwacego znajduje się komin (3,0 m wysokości) prowadzący do powierzchnia (otwór 2), a za nim ciasna studzienka (1,0 m głębokości), którą możemy zejść do kilkumetrowej długości szczeliny. W części NE Sali Serwacego znajduje się komin (3,0 m wysokości) stanowiący otwór 3, a poniżej jego wejście do ciasnego korytarza. Korytarz ten doprowadza do Sali Krakowskiej. Ma ona długość 5 m i szerokość do 1,5 m. W stropie sali kominek (2, 0 m wysokości) do powierzchni (otwór 4), a N części sali odchodzi ponadto 4 m długości szczelina.
Jest to forma osuwiskowa powstała w piaskowcach cergowskich. Jej geneza wiąże się z licznymi osunięciami w ostatnich kilkudziesięciu latach (głównie w latach 1970-1971), powstałymi wskutek działania kamieniołomów. Jest to więc obiekt bardzo młody. Dno tworzą gruz i większe bloki skalne, jedynie pod studzienkami wejściowymi liście.
Zimą studnia jest wymrażana. Jedynie partie na SW od Sali Serwacego są ciemne. Stwierdzono obecność nielicznych pająków i motyli. Flora nie była obserwowana.
Jest to forma osuwiskowa powstała w piaskowcach cergowskich. Jej geneza wiąże się z licznymi osunięciami w ostatnich kilkudziesięciu latach (głównie w latach 1970-1971), powstałymi wskutek działania kamieniołomów. Jest to więc obiekt bardzo młody. Dno tworzą gruz i większe bloki skalne, jedynie pod studzienkami wejściowymi liście.
Zimą studnia jest wymrażana. Jedynie partie na SW od Sali Serwacego są ciemne. Stwierdzono obecność nielicznych pająków i motyli. Flora nie była obserwowana.
Historia
Historia eksploracji
Janiga (1974) pisze o istnieniu jaskiń na wschodnim stoku Kilanowskiej nad ścianą eksploatacyjną kamieniołomu. Możliwe, że wzmianki dotyczą Dębickiej Studni. Odnaleziona 22 maja 1993 r. przez T. Mleczka, K. Pieniądza i B. Szatkowskiego (Speleoklub Dębicki). 14 września 1999 r. T. Mleczek i B. Szatkowski stwierdzili powstanie drugiego otworu jaskini (Klassek, Mleczek 1999; Mleczek 2000). We wrześniu 2003 r. T. Kałuża, R. Kusibab, T. Mleczek i R. Solak (Stowarzyszenie Speleoklub Beskidzki) przyłączyli sąsiednią Krakowską Studnię (długość jaskini wzrosła do 19 m). 27 października 2003 r. T. Mleczek, R. Solak, G. Kręcigłowa i B. Szatkowski odkryli partie na SW od Sali Serwacego (długość jaskini wzrosła do 26 m) oraz stwierdzili powstanie w Sali Serwacego kolejnego otworu. Dla odróżnienia od sąsiedniej Dębickiej Studni II w publikacjach dodano też w nazwie jaskini liczbę I (Klassek, Mleczek 2003; Działalność inwentaryzacyjna Stowarzyszenia Speleoklub Beskidzki 2005, Gubała 2006d).
Historia dokumentacji
Została zinwentaryzowana 22 maja 1993 r. przez T. Mleczka, K. Pieniądza i B. Szatkowskiego (Speleoklub Dębicki). Pomiary wykonano busolą geologiczną Freiberg i taśmą parcianą. 23 września 2009 r. T. Mleczek (Stowarzyszenie Speleoklub Beskidzki) dokonał aktualizacji planu i opisu.
Plan opracował T. Mleczek.
Plan opracował T. Mleczek.
Bibliografia
Janiga S. 1974 (wzmianka o kilku jaskiniach na Kilnowskiej, geneza); Klassek G. 1995 (ujęta w wykazie jaskiń i schronisk podskalnych Beskidów i Pogórza); Wiśniewski W.W. 1996e (ujęta w wykazie jaskiń Beskidu Niskiego autorstwa T. Mleczka, lokalizacja na mapie autorstwa T. Mleczka); Wiśniewski W.W. 1997 (lokalizacja na mapie autorstwa T. Mleczka), Jaskinie Polskich Karpat fliszowych 1998 (plan i opis inwentarzowy); Klassek G., Mleczek T. 1999 (wzmianka o drugim otworze); Mleczek T. 2000 (uzupełniony plan i opis inwentarzowy po powstaniu drugiego otworu); Klassek G., Mleczek T. 2003 (nowe partie); Gubała W. J., Mleczek T. 2004 (nowe partie); Gubała, W. J. 2005a (nowe partie); Beskid Niski 2005 (ogólna lokalizacja na mapie); Działalność inwentaryzacyjna Stowarzyszenia Speleoklub Beskidzki 2005 (nowe partie); Gubała, W.J. 2006d (nowe partie).
Źródła
(brak informacji o źródłach)
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Tomasz Mleczek