Kawerna w Kostrzu

Obetonowany otwór, w którym kiedyś zainstalowane było zamknięcie w postaci drzwi lub kraty (resztki zamocowań w betonie), prowadzi do wnętrza kawerny. Schodzimy kilka metrów po schodach. W prawej ścianie korytarza znajduje się obetonowana wnęka o wymiarach 0,9 m szerokości, 1,8 m długości i 1,8 m wysokości. Prawdopodobnie służyła ona jako schronienie dla wartownika. Następnie 5 metrowej długości korytarz o poziomym dnie doprowadza do rozszerzenia i kolejnych schodów. W tym miejscu kończy się betonowa obudowa. Schodzimy na dno szerokiego na prawie 2 m korytarza, który po kilku metrach doprowadza do jedynej komory w kawernie. Komora ma następujące wymiary: szerokość ok. 4 m, długość 42 m, przeciętna wysokość 2,5‑3 m. Jest to największa komora spośród dotychczas znanych w kawernach krakowskich. W odległości 8 m na lewo od wejścia znajduje się w stropie wylot niedrożnej aktualnie rury o średnicy ok. 30 cm, służącej zapewne do celów wentylacyjnych. Na dnie znajduje się spora ilość śmieci, cegieł i opon, których palenie spowodowało okopcenie ścian. Z komory odchodzą trzy korytarze kończące się otworami na powierzchni, jednak niedostępnymi z powodu ich zawalenia. Pierwszy z nich o długości 7 m odchodzi z prawej ściany komory, 26 m od wejścia do niej. Strome schody doprowadzają do zawału (deski, wanty, ziemia), koniec na odcinku 1,5 m jest obmurowany. Drugi korytarz odchodzi także z prawej ściany, ale na końcu komory. Znajduje się tu spora ilość kamieni i piasku, a komora jest wysoka na ok. 2 m. Pod piaskiem w korytarzu znajdują się zapewne schody, podobnie jak w poprzednim korytarzu. Stromy koniec obmurowany na długości 3 m kończy się zawałem. Na wprost, z końca komory odchodzi trzeci, najdłuższy korytarz. Ma on 23 m długości. Po 2 m od wejścia przedzielony jest niewielkim murkiem. Korytarz wypełniony w całości rumoszem skalnym zwęża się i obniża stopniowo do 0,5 m, a na końcu osiąga 1 m wysokości i zamknięty jest zawałem. Kawerna posiada strome korytarze wejściowe, gdyż pustka została ulokowana dość głęboko pod powierzchnią terenu.

Została wykuta w wapieniach górnej jury (oksford). W miejscach obetonowanych pojawiają się drobne nacieki z zaprawy wapiennej. Na dnie zalega przeważnie rumosz skalny. W komorze i drugim korytarzu zalega dużo piasku z większymi kamieniami. Na dnie komory tworzą się jamki egutacyjne (wykapki) od kropli wody spadających ze stropu.

Po opadach jest wilgotna. Światło dzienne sięga do końca korytarza wstępnego.