Drogi dojścia
Jaskinia znajduje się na wzgórzu „Diabla Góra”, ok. 500 m na zachód od wsi Podlesie. Do otworu od wsi doprowadza niebieski szlak turystyczny. Dojście i zwiedzanie łatwe, choć korytarze miejscami ciasne i kruche.
Opis jaskini
Główny ciąg tej jaskini to długi, poziomy korytarz rozwinięty na pęknięciu NW-SE. We wstępnej części jest on szeroki ale niski. Po ok. 15 m mijamy w jego dnie wykop zrobiony prawdopodobnie przez eksploratorów jaskini.
W dalszej części korytarz przedzielony jest małymi progami, a w końcowej części dzieli się na trzy małe poziomy. Ściany górnej środkowej i końcowej części jaskini wskutek licznych pionowych pęknięć i przesunięć ławic wyglądają jak niedbale wzniesiony mur, grożący w każdej chwili runięciem.
W środkowej części jaskini odgałęzia się ciasny i niski korytarz doprowadzający do najniższych partii mających charakter dość litej, ciasnej pionowej szczeliny.
Jaskinia powstała w cienkoławicowych wapieniach triasowych. Liczne pionowe pęknięcia i przesunięcia fragmentów ławic spowodowały, że w kilku miejscach istnieje realna groźba zawału.
Nacieki są nieliczne i występują w formie nacieków wełnistych z częściowo stwardniałego mleka wapiennego. Namulisko stanowi rumosz skalny, a miejscami glina.
Jaskinia jest wilgotna, panuje w niej mikroklimat statyczny.
Światło sięga kilka metrów w głąb.
Występowania flory nie stwierdzono, a z fauny zaobserwowano pojedyncze nietoperze, komary i muchówki.
W dalszej części korytarz przedzielony jest małymi progami, a w końcowej części dzieli się na trzy małe poziomy. Ściany górnej środkowej i końcowej części jaskini wskutek licznych pionowych pęknięć i przesunięć ławic wyglądają jak niedbale wzniesiony mur, grożący w każdej chwili runięciem.
W środkowej części jaskini odgałęzia się ciasny i niski korytarz doprowadzający do najniższych partii mających charakter dość litej, ciasnej pionowej szczeliny.
Jaskinia powstała w cienkoławicowych wapieniach triasowych. Liczne pionowe pęknięcia i przesunięcia fragmentów ławic spowodowały, że w kilku miejscach istnieje realna groźba zawału.
Nacieki są nieliczne i występują w formie nacieków wełnistych z częściowo stwardniałego mleka wapiennego. Namulisko stanowi rumosz skalny, a miejscami glina.
Jaskinia jest wilgotna, panuje w niej mikroklimat statyczny.
Światło sięga kilka metrów w głąb.
Występowania flory nie stwierdzono, a z fauny zaobserwowano pojedyncze nietoperze, komary i muchówki.
Historia
Historia eksploracji
Jest to najdłuższa i najgłębsza na Wyżynie Śląskiej jaskinia w wapieniach triasowych. Znana była od dawna, często wzmiankowana w literaturze. Po raz pierwszy wzmiankowana była przez P. Przesmyckiego w 1912 r.
Historia dokumentacji
Po raz pierwszy została zinwentaryzowana w 1948 r. przez K. Kowalskiego (1951) pod pozycją 361. Następnie plan i przekrój opracował D. Lisoń w 1983 r. Przekrój i częściowo plan jego autorstwa został opublikowany przez M. Szelerewicza i A. Górnego (1986). Dokumentację jaskini sporządził w 2009 r. M. Pawełczyk. Pomiary wykonano taśmą parcianą i busolą geologiczną Freiberg, lokalizację otworu i jego wysokość określono za pomocą przyrządu GPS Garmin etrex.
Plan opracował M. Pawełczyk.
Plan opracował M. Pawełczyk.
Bibliografia
Przesmycki P. 1912 (informacja o jaskini); Lencewicz S. 1913 (wzmiankuje); Fleszarowa BDanysz R. (wymienia); Kowalski K. 1951 (opis inwentarzowy i plan pod nr 361); Szelerewicz M., Górny A. 1986 (opis oraz plan i przekrój wg Lisonia); Bąk M. 2005 (wzmianka); Bąk M. 2006 (wzmianka).
Źródła
Bąk M. 2006 (opis).
Opracowali
Jerzy Grodzicki
Maciej Pawełczyk