Drogi dojścia
Opis jaskini
Otwory leżą w płytkim zagłębieniu na zboczu nachylonym na NW. Ponad otworami znajduje się kilka lejów rozwiniętych nad jaskinią. Za otworem znajduje się krótki, stromy korytarzyk prowadzący do niewielkiej salki, w której dnie otwierają się dwie studnie łączące się na poziomie -13 m ciasnym korytarzykiem. Stąd dwie niezależne studnie osiągają poziom -28 i -37 m i dno jaskini.
Cała jaskinia powstała na pionowej szczelinie pomiędzy blokami górnojurajskiego wapienia skalistego, który zaczął pękać i rozpadać się pod wpływem sił grawitacji. Szczelina ma przebieg NW-SE, a dzięki zaklinowanym na różnych poziomach głazom powstało w niej kilka pięter. Szata naciekowa zachowała się w postaci zniszczonych polew na ścianach szczeliny. W niektórych miejscach na stropie pojawiają niewielkie draperie kalcytowe a w niedostępnych szczelinach zachowały się drobne grzybki naciekowe. Namulisko jest dosyć skąpe, gliniasto-kamieniste. Niedostępne szczeliny często są wypełnione gliną jaskiniową. Namulisko na wszystkich piętrach jest mocno zaśmiecone.
We wnętrzu jaskini panuje stały mikroklimat. Wyczuwa się wyraźny przewiew na głębokości około 29 m jak gdyby jaskinia miała jeszcze jakieś inne połączenie z powierzchnią. Do górnej salki (przed studniami) dociera nieco światła rozproszonego. Reszta jaskini jest całkiem ciemna.
Jedynymi przedstawicielami flory w jaskini są pleśnie rozwijające się na szczątkach organicznych. Jest ona w zimie miejscem hibernacji dużej ilości nietoperzy należących do kilku gatunków. Oprócz nietoperzy w jaskini można zaobserwować dużą ilość nocnych motyli.Historia
Historia badań
Historia eksploracji
Historia dokumentacji
W 1972 r. zinwentaryzował ją A. Górny do poziomu -28 m, a w 1981 r. M. Czepiel uzupełnił pomiary i wykonał plan. W 1986 r. plan i opis zamieszczają Szelerewicz i Górny pod numerem IV. B. 3. M. Weryfikację danych przeprowadził w grudniu 1999 r. A. Polonius i J. Sznicer. Dane zaktualizował A. Polonius (2009).
Plan opracował Marian Czepiel.