Drogi dojścia
Opis jaskini
Sześć otworów jaskini znajduje się w najwyższej skałce, najwyższy, stanowiący otwór studni, w pobliżu jej wierzchołka, 3 otwory z ekspozycją ku NE (w tym otwór główny), jeden ku SE i jeden otworów wysokiej szczelinie wyprowadza na zachodnie zbocze. Otwór główny (I) ma szerokość 2,5 i wysokość 1 m za nim znajduje się niewielka salka, z której ku SW biegnie wysoki korytarz na otwartej ku górze szczelinie, który wyprowadza na zbocze w otworze VI, a w głąb skały na SE ciągnie się korytarz rozdwajający się po 2 m. Jedna odnoga prowadzi w kierunku otworów II-V a druga, biegnąca na S, prowadzi do komory z dwoma oknami skalnymi znajdującymi się jedno nad drugim. Dalej znajduje sie następna komora z oknem skalnym w SE ścianie na wysokości 2 m od jej dna. Za oknem krótki, metrowy korytarz urywa się 9 metrową studnią. Z jej dna krótki szczelinowy korytarz odchodzi ku SW znajduje się w nim ku SSE pionowa, ciasna szczelina (Z III), pod nią stroma, skalna pochylnia sprowadza na dno niskiego korytarz ciągnącego się 3 m ku NE i meandrując ku W (Z I), za którym po 2 m wprowadza do salki z oknem w zachodniej ścianie na wysokości 0,5 m. Za tym oknem ciasna (Z III), metrowej długości szczelina wyprowadza w kolejnej salce znajdującej się w najniższym punkcie jaskini. Z salki ku NE biegnie 2,5 metrowy korytarz z poprzeczną szczeliną, zakończoną salką z kominem zablokowanym gruzem ze szczątkami kostnymi w stropie. W najniższych partiach poniżej studni występuje bogata, mocno zniszczona szata naciekowa.
Jaskinia powstała w wapieniach skalistych górnej jury (oksford). W jaskini występują liczne formy erozyjne powstałe w warunkach freatycznych, są to kotły wirowe w stropie i na ścianach, korytarze w formie rur krasowych, drobne koliste kanały i liczne wżery.
W jaskini występuje bogata szata naciekowa, w komorach z oknami na ścianach i stropie znajduje się duże nagromadzenie nacieków z plastycznego i skonsolidowanego mleka wapiennego. W korytarzach i salkach znajdujących się pod zaciskiem Z III na dnie studni występuje bogata szata naciekowa w postaci polew z żebrami naciekowymi, stalaktytów i niewielkich stalagmitów. Na dnie znajdują się misy naciekowe o barierach wysokości kilku cm, w nich znajdowały się liczne pizolity, osiągające 7 cm średnicy, które poza misami występowały również w korytarzyku biegnącym na ku NE na dnie pod pierwszym zaciskiem Z III. W niewielkim jeziorku na dnie meandrującego korytarza na stalagmitach na poziomie wody znajdują się kalcytowe kołnierze.
W salce końcowej i korytarzu od niej odchodzącym na powierzchni namuliska i w jego osadach znajduje się duża ilość nacieków. Część nacieków została zniszczona przez zwiedzających jaskinię. Osady namuliska w jaskini są dosyć bogate, w znacznej mierze nienaruszone, tworzy je głównie ilasty, brązowy osad z gruzem wapiennym i w głębszych partiach jaskini - odłamkami nacieków.
Jaskinia jest wilgotna, występują w niej niewielkie jeziorka w misach martwicowych. Pomiędzy otworami panuje silny przewiew.
Wewnątrz zaobserwowano pajęczaki, głównie pająki Meta menardi, muchówki, komary i motyle szczerbówkę ksieni Scoliopteryx libatrix i paśnika jaskińca Triphosa dubitata. W jaskini hibernują nietoperze Rhinolophus hipposideros, Myotis mystacinus/brandtii, Plecotus auritus, Barbastella barbastellus, Rhinolophus ferrumequinum i Myotis myotis.
Historia
Historia badań
Na dnie jaskini prowadzono kilkakrotnie prace eksploracyjne (KKTJ i JKJ), w grudniu 1992 roku z komina w szczelinie na dnie, wydobyto kilka czaszek niedźwiedzia jaskiniowego i kość mamuta (okaz znajduje się na stałej wystawie w Muzeum Geologicznym AGH).
Historia eksploracji
Historia dokumentacji
Plan zestawił M. Szelerewicz na podstawie planów D. Bartoszewskiego 1998, M. Napierały 1976 i M. Szelerewicza 1971