Drogi dojścia
Opis jaskini
Do wnętrza jaskini prowadzą cztery otwory. Otwór pierwszy (1) znajduje się we wschodnim zboczu Skrzypiec, ponad 6-metrowym progiem. Próg jest eksponowany ale dostępny przy pomocy łatwej wspinaczki, w skali III. Sam otwór wyprowadza na mały, zawieszony nad progiem tarasik, co w sumie daje bardzo efektowną sytuację. Otwór ma formę portalową, o szerokości jednego metra i wysokości 2,5 m. Otwór drugi (2) wyprowadza w połowie północno-zachodniej ścianki ostańca, na wysokości około 8 metrów. Ma kształt ósemki, o wysokości około metra. Jest on trudno dostępny, prowadzi przez niego droga wspinaczkowa „Skrzypce” o trudnościach VI+. Otwór trzeci (3) także znajduje się w ściance, tej samej ale na niższym poziomie, wynoszącym około 3,5 metra. Jest on dostępny jedynie metodą wspinaczkową; wiedzie tędy droga o nazwie „Komin Skrzypiec” (trudności V+). Ostatni otwór (4) jest usytuowany u podstawy tej samej ścianki. Jest on dość ciasny, o szerokości 0,4 i wysokości 0,5 m.
Pomiędzy otworami przebiegają korytarze, tworząc swoisty labirynt. Są one wąskie, na niektórych odcinkach mające do 5 m wysokości, rozwinięte na sieci pionowych spękań. Zaznacza się tu silny przewiew powietrza, przez co płytsze partie jaskini są suche, a ściany silnie skorodowane. W głąb masywu prowadzi niski i stromo opadający korytarz o przekroju rury; posiada on ściany silnie ogładzone przez wodę. Przegradzają go dwie studnie, o 4 i 7 metrowej głębokości. Najniższą część jaskini, położoną na poziomie -21 m, stanowi niewielki korytarzyk, odchodzący z dna 7-metrowej studni, jest wypełniony gliną.
Jaskinia nie posiada szaty naciekowej, tylko w kilku miejscach zachowały się zwietrzałe resztki nacieku wełnistego. Za to jej ściany mają klasyczną krasową budowę; wyróżniają się tutaj liczne wymycia, kotły wirowe i fragmenty o serowatej budowie.
Dno generalnie jest skaliste, lecz w sąsiedztwie otworów przykryte namuliskiem próchnicowym. W partiach najniższych występuje namulisko ilasto-gliniaste.
Mikroklimat, dzięki licznym połączeniom z powierzchnią, jest zmienny, uzależniony od warunków powierzchniowych. Ale w dolnych partiach już całkowicie ustabilizowany, jaskiniowy. Dlatego mogą tu zimować nietoperze. Stwierdzono m.in. takie gatunki jak gacek brunatny Plecotus auritus i podkowiec mały Rhinolophus hipposideros. W pobliżu otworów występuje roślinność nawapiennych muraw. Przy otworze pierwszym rośnie czerniec gronkowy, dość rzadka roślina związana z lasami bukowymi.
Historia
Historia eksploracji
Jaskinia znana jest od dawna.
Historia dokumentacji
Plan opracował M. Szelerewicz, na podstawie pomiarów własnych, A. Tyrpy i J. Szelerewicza, wykonanych w sierpniu 1982 r.