Drogi dojścia
Opis jaskini
Jaskinia posiada dwa otwory. Południowy jest bardzo ciasny (o średnicy około 0,3 m), w dużym stopniu zasypany rumoszem i, praktycznie, niedostępny. Otwór północny jest znacznie obszerniejszy, w przekroju owalny. Posiada szerokość 0,8 m i wysokość 0,9 m. Wstępne partie jaskini zostały opisane w roku 1977. Wg M. Bednarka, ta część jaskini, będąca obecnie drobnymi wnękami w stropie pierwszej sali, była wtedy małym korytarzykiem, długości 18 m, zdobnym naciekami ze skamieniałego mleka wapiennego, pól ryżowych i polew. Posiadała piaszczyste namulisko, nieznanej miąższości.
Obydwa otwory po paru metrach łączą się w jeden dość krótki korytarz, wchodzący po 4 metrach do dużej sali, pierwotnie całkowicie zasypanej piaskiem. Ta obszerna komora ma długość 6,5 m i pierwotnie, przed przekopaniem, kończyła się piaskowym syfonem. Za nim, poprzez salkę, dociera się do pierwszego z kilku korytarzy rozwiniętych na pęknięciach o azymucie 140°. Poprzez trudny zacisk (Z-I), pierwotnie zarośnięty naciekami, można przejść do głównych partii jaskini.
Jaskinia prowadzi w kierunku zachodnim. Jest to właściwie jeden korytarz o nieregularnym przebiegu, z licznymi odgałęzieniami, na przemian zwężający się i rozszerzający, zarówno w pionie jak i w poziomie. W dalszej, położonej bliżej końca części, jaskinia skręca i rozgałęzia się. Jej korytarze układają się na dwóch kierunkach: NE-SE i NE-SW. Tworzą ze sobą labiryntową, nieregularną sieć, połączoną licznymi oknami i niewielkimi studzienkami. Jaskinia kończy się stożkiem osypiskowym wapiennego rumoszu, położonym prawdopodobnie blisko powierzchni.
Jaskinia została utworzona w wapieniach skalistych górnego oksfordu. Przebieg korytarzy jest wyraźnie uzależniony od kierunków szczelin tektonicznych NW-SE i NE-SW. Wg Bednarczyka (1987), na podstawie przeprowadzonych obserwacji w jaskini można zinterpretować następujące zdarzenia:
1/ Nieregularny przebieg i silne rozczłonkowanie korytarzy, uzależnione od kierunków spękań, oraz brak typowych wadycznych form rozwoju jaskini wskazuje, że powstała ona w warunkach powolnego, słabo ukierunkowanego przepływu wód podziemnych w strefie freatycznej.
2/ Skład mineralny piaszczystego namuliska oraz fakt zasypania po strop wstępnej partii groty można wiązać z pobytem w pobliżu lądolodu, z którego wody roztopowe zasypywały osadami piaszczystymi wklęsły nunatak Wyżyny Częstochowskiej i namywały piasek do jaskini, aż do całkowitego zasypania otworu.
3/ W warunkach zamkniętej jaskini odbywało się wytrącanie węglanu wapnia, prawdopodobnie w jednym ciągłym okresie o sprzyjającym wytrącaniu nacieków klimacie.
Dno jaskini pokryte jest jasnożółtym piaskiem. Miąższość jego pokładów, od partii przyotworowych, które były zasypane po strop, zmniejsza się stopniowo w głąb jaskini. Miejscami piasek jest scementowany bądź pokryty przez utwory naciekowe.
W jaskini występuje bardzo bogata szata naciekowa, pokrywająca, zwłaszcza w części za zaciskiem, ściany, strop i rzadziej spąg korytarza. Niektóre nacieki, zwłaszcza stalagmity, sięgają dwóch metrów długości. W części początkowej występują nacieki ze stwardniałego mleka wapiennego oraz niewielkie stalaktyty. Dość częste są sferolityczne formy stalaktytów.
Światło dzienne sięgało około 10-ciu metrów w głąb jaskini. Po zainstalowaniu zamknięcia zasięg ten zmniejszył się do około 1 m. Woda występuje jedynie w postaci wykapek pod aktywnymi w większości stalaktytami.
Flora nie występuje. W okresie zimowym sporadycznie hibernują nietoperze (np. 13 lutego 1990 r. - nocek duży Myotis myotis -1os., nocek wąsatek Myotis mystacinus - 1os., nocek Natterera Myotis nattereri -1os., 22 stycznia 1993 r. - gacek brunatny Plecotus auritus -1os.) W niektórych partiach jaskini występują dość znaczne nagromadzenia szczątków kostnych. Wśród nich stwierdzono obecność nornicy rudej Clethrionomys glareolus, popielicy Glis glis, nocka Natterera Myotis nattereri i tchórza zwyczajnego Mustela putorius, czyli przedstawicieli współczesnej fauny leśnej
Historia
Historia eksploracji
Historia dokumentacji
Plan opracował J. Zygmunt.