Jaskinia Ludwinowska

Główny otwór stanowi szeroki okap. Jego ściany i strop są mocno skorodowane, o gąbczastej strukturze. Za nim szeroki korytarz prowadzi na południe. Po 10-ciu metrach jednak rozdwaja się. W miejscu tym w stropie są dwa szerokie dołem kominy, sięgające 7 m wysokości. Boczny ciąg zaraz skręca w prawo, w kierunku drugiego, zachodniego otworu. Na zakręcie tworzy salę, wysoką do 4 metrów, ale obszerną. Dalej prowadzi niski do 0,5 m korytarzyk, znacznie zagruzowany kamieniami. Tuż za zachodnim otworem, pod tym samym okapem jest mała boczna „kieszeń”. Wracając do rozdroża i skręcając w prawo, dochodzimy do podstawy komina (studni), otwartego całym przekrojem ku powierzchni. Za nim korytarz prowadzi dalej, jest jednak znacznie niższy, o wysokości do 1 m i szerokości 1,5 m, pięknie myty. W połowie rozszerza się w małą salkę, potem jednak zacieśnia i kończy po kilku metrach.

Powstała w wapieniach górnojurajskich. Ściany są zwietrzałe, pokryte dużą liczbą grzybków. Innych form naciekowych brak. Dno zalega namulisko gliniasto-kamieniste.

Jaskinia w części płytszej jest sucha, między obu otworami a kominem jest wyczuwalny ciąg powietrza. Końcowa część jest ciemna.

Na ścianach w pobliżu otworów rośnie sporo drobnych mchów oraz są naloty glonów. Szczególnie interesująco prezentuje się roślinność na ścianach komina. Układa się ona w charakterystyczne strefy, uwarunkowane stopniem oświetlenia i wilgotności. Dołem pokryty jest ciemnozielonym runem drobnych mszaków, wyżej – zanokcice skalne Asplenium trichomanes i paprotki zwyczajne Polypodium vulgare. U wylotu komina rosną byliny, z udziałem bodziszka cuchnącego Geranium robertianum, szczawika zajęczego Oxalis acetosella i przylaszczek Hepatica nobilis, oraz krzewy – dereń Cornus sanguinea, leszczyna Coryllus avellana i jałowiec Juniperus communis.

Jaskinia stanowi miejsce schronienia dla wielu zwierząt. Zimują tu stonogi, pająki (Meta menardi), kosarze i motyle (Inachis io, Scoliopteryx libatrix). Zaobserwowano także rzadkiego nietoperza - podkowca małego Rhinolophus hipposideros (10.11.2003 - 1 osobnik). W jednej z sal nietoperze przebywają również latem, o czym świadczy nagromadzone guano.